Συνέντευξη στο περιοδικό Vita και τη Φωτεινή Βασιλοπούλου παραχώρησε η Άντζελα Γκερέκου και μίλησε για το πως βιώνει την απώλεια αλλά και τον ρόλο της ως μητέρα.
Έναν θάνατο τον ξεπερνάς;
Αν ξεπερνώ σημαίνει τον ξεχνώ. Όχι, δεν ξεχνώ, δεν θέλω να ξεχάσω. Όσο κι αν ο χρόνος απαλύνει τον πόνο, η θλίψη της απώλειας είναι πάντα κάπου μέσα μας κρυμμένη και συχνά βγαίνει αιφνίδια στην επιφάνεια, εκεί που δεν το περιμένεις. Όμως, μαθαίνεις να ζεις με αυτό και προχωράς.
Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, ποιο είναι το όπλο σας;
Η ζωή δεν ρωτά τι θα σου φέρει, αλλά πώς θα το διαχειριστείς. Έσο έτοιμος για όλα με δύναμη και αφοσίωση για τις αξίες σου.
Ο μηχανισμός άμυνας σας απέναντι στη στεναχώρια, στη θλίψη;
Αντιδρώ σαν ένα πληγωμένο, μοναχικό ζώο, που αποσύρεται στη φωλιά του και φροντίζει τις πληγές του μέχρι να επουλωθούν, για να επιστρέψει δυνατό.
Ως μαμά, πώς είστε – αυστηρή, υπερπροστατευτική, χαλαρή, ενοχική;
Κατά καιρούς έχω υπάρξει λίγο απ΄ όλα. Πάντα όμως ήμουν υποστηρικτική, προσπαθώντας με τη δική μου προσωπική στάση να εμπνεύσω την κόρη μου πιστή στον εαυτό της και εμπιστοσύνη με τις δυνάμεις της.
Αυτό που επαναλαμβάνετε στην κόρη σας ποιο είναι;
Προχώρα και ζήσε τα όνειρά σου και εγώ πάντα δίπλα σου.
Τα εφόδια που της δώσατε ποια είναι;
Λένε πως ένα παιδί, για να γίνει ευτυχισμένος ενήλικας, θέλει «ρίζες» για να μεγαλώσει με ασφάλεια και «φτερά» για να πετάξει με τις δικές του δυνάμεις. Αυτά προσπάθησα και αυτά προσπαθώ να προσφέρω.
