Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ, Χρίστος Χριστόφιας παραχώρησε μια συνέντευξη στο περιοδικού DownTown και στην δημοσιογράφο Τώνια Σταυρινού και μίλησε για όλα.
Μάλιστα ο ίδιος δεν δίστασε να αναφερθεί στην την εκ γενετής ατροφία και δυσλειτουργία των άκρων του αλλά και να αποκαλύψει πως γνώρισε την σύζυγο του.
Πως γνωριστήκατε με τη σύντροφοσου; Ποια ήταν η πρώτη εντύπωση;
Η πρώτη εντύπωση ήταν…καμιά. Γιατί γνωρίζαμε για χρόνια την ύπαρξη του άλλου μέσα στην ΕΔΟΝ, αργότερα στα φοιτητικά μας χρόνια ήμασταν μαζί στην Προοδευτική, προς το τέλος των σπουδών μας γίναμε πολύ καλοί φίλοι και χρόνια μετά προέκυψε η σχέση μας.
Πρόσφατα έκανες για πρώτη φορά μία ανάρτηση σχετικά με την εκ γενετής ατροφία και δυσλειτουργία των άκρων σου. Γιατί επέλεξες να το μοιραστείς τώρα;
Η αφορμή ήταν η εκστρατεία που διοργάνωσε το ΑΚΕΛ ενάντια στον εκφοβισμό. Όπως γνωρίζετε, ήδη ως ΑΚΕΛ καταθέσαμε πρόταση νόμου για ποινικοποίηση του μπούλινγκ και αναλάβαμε και μια σειρά από άλλες πρωτοβουλίες για ευαισθητοποίηση και ενημέρωση γύρω από το θέμα. Ο λόγος που έκανα τη σχετική ανάρτηση είναι γιατί πιστεύω ότι είναι σημαντικό να μιλούμε ανοικτά γι’ αυτά τα θέματα, ίσως έτσι ενθαρρύνουμε θύματα του εκφοβισμού να μιλήσουν. Ίσως έτσι να καταφέρουμε να ευαισθητοποιηθεί περισσότερος κόσμος. Έστω και ένα θύμα εκφοβισμού να διάβασε εκείνη την ανάρτηση και να μίλησε, έστω και ένας να συνειδητοποίησε ότι δεν είναι ο μόνος, ότι δεν είναι μόνος, έστω και ένας να πείστηκε ότι αξίζει να υψώσει ανάστημα, τότε κάτι καταφέραμε.
Πώς το βίωσες ως παιδί, στο σχολικό περιβάλλον το οποίο είναι συχνά αμείλικτο με τη διαφορετικότητα;
Σίγουρα δεν ήταν καθόλου εύκολο να προσαρμοστώ, ούτε και να είμαι αποδεκτός. Βίωσα τη σκληρότητα, συνειδητή ή ασυνείδητη, τα βλέμματα της απορίας, της αποστροφής, τα σχόλια, τον οίκτο. Σήμερα πλέον συνειδητοποιώ ότι σ’ εκείνη την περίοδο της ζωής μου οφείλω όση δύναμη και όση ευαισθησία έχω αναπτύξει στην πορεία. Η πολιτική δράση με βοήθησε, εξαιτίας της κοινωνικοποίησης που συνεπάγεται. Με ενδυνάμωσε, γιατί συνειδητοποίησα ότι μπορώ και πρέπει να συνυπάρχω και να δραστηριοποιούμαι χωρίς κανένα σύνδρομο κατωτερότητας. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση στην κοινωνία, ότι τα άτομα με αναπηρίες δεν χρειάζονται οίκτο, είναι ένα
αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου.