«Είναι η καθημερινότητα που έχω ζήσει από τα 23 μου και μετά. Για 3 χρόνια ήμουν σε αμαξίδιο και εγώ. Δεν είχα απευθείας το πρόσθετο μέλος. Αυτό που ένιωσα εγώ όταν έγινε το ατύχημα και μετά, δεν θεωρώ ότι ο κόσμος δεν έχει φτιαχτεί για να ζουν ανάπηροι μέσα σε αυτόν.
Δυστυχώς, πρέπει να γκρεμιστεί και να φτιαχτεί από την αρχή. Ακούγεται άσχημο αλλά πρέπει να γκρεμιστούν όλα και να ξαναχτιστούν από το μηδέν.
Να συνυπολογίσουν όλοι οι άνθρωποι ότι συνυπάρχουμε όλοι μαζί.
Μπορώ εγώ να πάω για μπάνιο σε οποιοδήποτε νησί της Ελλάδας; Δεν μπορώ. Ξέρεις πόσο ζήλευα όταν ήμουν 23, πόσες παρέες πάλευα να μη μείνω στην απ’ έξω και να ενταχθώ ξανά στην κοινωνία, που μου έλεγαν θα πάμε διακοπές εκεί. Μα δεν μπορώ να κατέβω εγώ σε αυτή την παραλία. Έμενα σπίτι μου αναγκαστικά. Ποιος σου είπε ότι εγώ θέλω να ζω εκθεματικά; Σου είπα εγώ ότι θέλω να ζήσω ως παράδειγμα για τους άλλους; Θέλω να εμπνέω κόσμο αλλά δεν είναι αυτοσκοπός μου αυτό το πράγμα! Μια απλή και φυσιολογική ζωή θέλω όπως όλοι.»
Πρώτη δημοσίευση στο Hello Magazine
