Η Γιάννα Τερζή ήταν καλεσμένη σε εκπομπή του YouTube και μεταξύ άλλων μίλησε για την περιπέτεια που είχε με την υγεία της. Η τραγουδίστρια, πριν από μερικά χρόνια είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στον νωτιαίο μυελό για αφαίρεση όγκου.
Όπως περιγράφει η ίδια, «Μου πήρε τρία χρόνια να το πω και βρέθηκα πολύ κοντά στη φάση να το πω, να μην το πω. Ήθελα να το μοιραστώ αυτό που μου συνέβη. Έκανα ένα χειρουργείο στον νωτιαίο μυελό και αφαίρεσα έναν όγκο. Δεν είναι ούτε καλοήθης, ούτε κακοήθης».
Στη συνέχεια πρόσθεσε πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει, αφού όπως τόνισε αν «πειραχτεί» κάτι στον νωτιαίο μυελό μπορεί να πάθεις παραλυσία… «Ο νωτιαίος μυελός, γιατί ούτε εγώ το ήξερα και το έμαθα όταν μου συνέβη, είναι το νευρολογικό μας σύστημα και αν πειραχτεί κάτι εκεί μπορεί να πάθεις παραλυσία. Δεν είχα συμπτώματα και το έμαθα καταλάθος. Μετά από την αφαίρεσή του, όταν τον πειράζεις με τον οποιονδήποτε τρόπο, ο χρόνος αποκατάστασης και σε τι κατάσταση είσαι δεν το ξέρει κανείς. Το μαθαίνεις όταν βγαίνεις από το χειρουργείο. Είχα κουφαθεί. Μου είπαν το νέο στο τηλέφωνο και μετά δεν άκουγα».
Σε μια εκτενέστερη αναφορά, η τραγουδίστρια σημείωσε ότι ήταν αρκετά δύσκολο να βρει τον κατάλληλο γιατρό, επειδή η ασθένεια της ήταν αρκετά σπάνια και εξέφρασε επίσης την ανησυχία της, μιας και αρκετοί άνθρωποι όπως είπε έχουν χάσει τη ζωή τους γιατί πήγαν σε γιατρό λάθος ειδικότητας… «Δεν κάνουν όλοι οι γιατροί για όλα τα πράγματα», είπε χαρακτηριστικά και συνέχισε μιλώντας για την προσωρινή παράλυση που είχε να αντιμετωπίσει μετά το χειρουργίο:
«Εγώ ήμουν τυχερή και πήγα σε έναν γιατρό που δεν με άφησε παράλυτη. Βγήκα παράλυτη από το χειρουργείο. Επειδή πειράζονται τα νεύρα, για 1,5 χρόνο μπήκα στο αμαξίδιο και έμαθα από την αρχή να περπατάω. Δεν μου άφησε κάποιο κουσούρι κινητικά το χειρουργείο».
Έπειτα, μοιράστηκε την τωρινή κατάστασή της και τις επιπτώσεις που της άφησε αυτή η περιπέτεια: «Έχω υπαισθησία και έχω μια μικρή αναπηρία. Σε μεγάλο ποσοστό δεν αισθάνομαι. Όταν πατάς στο έδαφος αισθάνεσαι όλο το βάρος στην πατούσα σου, εγώ δεν το αισθάνομαι. Σου δημιουργεί μια αστάθεια. Πρέπει να κοιτάω τα πόδια μου. Όταν οδηγώ πρέπει να βάζω φως, πρέπει να κοιτάω τα πόδια μου. Το πόδι μου μπορεί να φύγει από το φρένο και πρέπει να το βλέπω. Είναι τέτοια μικρά που δεν φαίνονται και τα περνάω καθημερινά. Έχω έναν μόνιμο ηλεκτρισμό και μούδιασμα. Τον πρώτο καιρό έπαιρνες ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά και μετά ξέρεις ότι θα ζεις με ένα μόνιμο μούδιασμα. Οι αόρατες αναπηρίες είναι πιο ύπουλες».
