Με ένα συγκινητικό μήνυμα στα social media του, ο Λουκάς Φουρλάς αναφέρθηκε στην απώλεια της κόρης του, Άρτεμις που ”έφυγε” εξαιτίας του καρκίνου πριν 5 χρόνια.
Ο Κύπριος ευρωβουλευτής με μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook μίλησε για τις δυσκολίες που πέρασε η κόρη του κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών αλλά και τα δικά του συναισθήματα στο δύσκολο αγώνα που έδινε η μικρή Άρτεμις. Τα άκρως συγκινητικά λόγια του συνόδευσε με μια φωτογραφία της κόρης του.
Δείτε τα συγκινητικά λόγια του:
” Μέχρι και την τελευταία στιγμή έλπιζα, Προσευχόμουν και παρακαλούσα τον Θεό. Στο τέλος, όταν πια οι ελπίδες εξανεμίστηκαν, απλά παρακαλούσα να μην πονάς… Ήταν λίγο μετά τις 11 το βράδυ στις 19 του Αυγούστου όταν άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες ψηλά.. Εκεί όπου δεν πονούσες πια. Εκεί όπου θα ησύχαζε το κορμάκι σου από τις επεμβάσεις τα τρυπήματα και τις ταλαιπωρίες. Όλα αυτά που επί 2 σχεδόν χρόνια υπέστης αδιαμαρτύρητα με χαμόγελο και μια απίστευτη δύναμη που τη μετέδιδες σε όλους μας. Κλείνουν 5 χρόνια από εκείνο το βράδυ στο παιδοογκολογικό με την εκκωφαντική σιωπή και ενα βουβό κλάμα να ταράζουν την ησυχία του Αυγούστου.
Δεν περνά μέρα που να μην σε σκεφτώ, στιγμή που να μην μου λείπεις. Κάθε χρόνο και περισσότερο. Ως άνθρωπος, αμφισβήτησα τα πάντα με χιλιάδες γιατί να κατακλυζουν το μυαλό μου. Τα έβαλα με το Θεό γιατί δεν άκουσε τις προσευχές μας.. Πως είναι δυνατό δικές μας αμαρτίες, να ταλαιπωρούν ετσι ένα μωρό. Πως είναι δυνατό ένα μωρό να πονά τόσο.. Θεε μου πως γίνεται… Πέρασε πολύς χρόνος ώσπου να συμφιλίωθω… Να καταλάβω.. Το πιο αδυσώπητο ερώτημα που με κατατρώει μέρα νύκτα…. αν υπήρχε κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σε σώσουμε…. Αν υπήρχε κάτι που μπορούσε να γίνει οπουδήποτε στον κόσμο και δεν το ξέραμε ή μας διέφυγε.. Αυτό δεν με αφήνει να ησυχάσω… Πάνε 5 χρόνια.. Κάθε μέρα και πιο δύσκολη. Κάθε χρόνος βαραίνει περισσότερο την απώλεια. Δεν μαλακώνει ο πόνος με τον χρόνο. Για μένα πια υπάρχεις σε κάθε ροζ λουλούδι που ανθίζει, σε κάθε φευγαλέο συννεφάκι στον ουρανό, σε κάθε κοριτσάκι που χαμογελά χαρούμενο, σε κάθε ξημέρωμα και σε κάθε ηλιοβασίλεμα με τα χρώματα να εκρύγνονται στον ουρανό.
Σε βλέπω και σε νοιώθω σε κάθε άλλο παιδάκι που δίνει τη δική του μάχη και σε βλέπω μπροστά μου να χαμογελάς με αυτό το πανέμορφο χαμόγελο και τα πανέξυπνα σου ματάκια να λάμπουν όταν νικά τον καρκίνο και κτυπά το καμπανάκι νικητής. Συγχώρα μας αγάπη μου που δεν κατάφεραμε να σε σώσουμε. Το μόνο που μπορώ πια να κάνω είναι να προσπαθώ μαζί με άλλους πολλούς καλούς άνθρωπους να βοηθούμε με όποιον τρόπο μπορούμε τα αλλα μωράκια που δίνουν τη δικη τους μάχη. Και το κάνουμε για σένα μικρή μου Ηρωίδα. Για σένα Άρτεμίς μου.. Για τη Παναγιώτα μας, την Νικόλ, τον Κωνσταντίνο, την Εβελίνα μας και καθε άγγελο μας στον Ουρανό. Κάθε μωρό που σώζεται και συ μαζί του. Σαγαπώ πάντα ψυχή μου. Ο παπάς. ”
