Αίσθηση προκάλεσε πρόσφατα η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου καθώς για πρώτη φορά μίλησε ανοιχτά για τον εθισμό που είχε πριν από 17 χρόνια στις ναρκωτικές ουσίες.
Η κόρη της Ζωής Λάσκαρη και του Αλέξανδρου Λυκουρέζου παραχώρησε μία συνέντευξη στη διαδικτυακή εκπομπή “Η Καθαρή Ζωή είναι Χαρά” και μίλησε για την προσωπική της εμπειρία και για μία “σκοτεινή” περίοδο της ζωής της.
Για μένα είναι μια αδιέξοδος τα ναρκωτικά. Ξεκινάμε κάνοντάς τα νομίζοντας ότι ξεφεύγουμε από κάτι, αλλά είναι ένας φαύλος κύκλος. Στην ουσία, δεν τελειώνει αυτό το πράγμα. Έτσι το βλέπω εγώ. Όσα χρόνια έκανα ναρκωτικά περνούσα φανταστικά, πέρασα και πολύ άσχημα και νόμιζα ότι κάπου θα πάει όλο αυτό. Δεν πήγε πουθενά. Κάποια στιγμή έφτασε σε αδιέξοδο. Δηλαδή δεν πήγαινε άλλο
Πώς ξεκίνησε ο εθισμός της;
Ξεκινάει γιατί θες την προσοχή, ξεκινάει γιατί είσαι περίεργος και γιατί θες να μάθεις, γιατί ντρέπεσαι να πεις όχι, γιατί οι φίλοι σου κάνουν. Στη δικιά μου ιστορία, εγώ ξεκίνησα γιατί είμαι πάρα πολύ περίεργη. Επειδή είχα και μία ελευθερία από το σπίτι μου. Μπορούσα να να βγαίνω από πολύ μικρή ηλικία. Κυκλοφορούσα γενικά τη νύχτα τα βράδια από πολύ μικρή και μόνη μου και με την μητέρα μου, οπότε βρέθηκα σε κόσμο που έκανε ουσίες. Ξεκινάς από αυτό το “αθώο μικρό τσιγαράκι” και δεν μένεις ποτέ σε αυτό το τσιγαράκι…Είναι και το αλκοόλ. Μην ξεχνάμε είναι και αυτό ναρκωτικό
“Η μητέρα μου με βοήθησε να κόψω τα ναρκωτικά”
Σε πρόσφατο βίντεο που ανάρτησε, η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου αποκάλυψε ότι η μητέρα της, Ζωή Λάσκαρη, τη βοήθησε για να απεξαρτηθεί όταν έμεινε μαζί της για δύο χρόνια, σε ένα σπίτι στη φύση.
Λοιπόν έχω λάβει πολλά μηνύματα από γονείς που φοβούνται για τα παιδιά τους. Εγώ να σας πω στα 18 μου έμεινα μόνη μου και εκεί ξέφυγε η κατάσταση. Η μητέρα μου που ήταν όντως μία πολύ έξυπνη γυναίκα, είχε καταλάβει τι γινόταν αλλά δεν μου έκανε καμία έντονη αντίδραση. Δεν με φόβισε. Δεν ερχόταν στο σπίτι μου ξαφνικά. Αργότερα που μιλήσαμε, έλεγε ότι ήξερε αρκετά πράγματα και με έλεγχε από μακριά. Εγώ βέβαια η χαζή νόμιζα ότι δεν καταλάβαινε τίποτα. Ο πατέρας μου δεν είχε ιδέα και δεν του είχε ποτέ τίποτα. Όταν λοιπόν στα 25 μου αποφάσισα να κόψω από όλα αυτά τα πράγματα, ο μόνος άνθρωπος που μου στάθηκε και ήταν δίπλα μου σε αυτή τη διαδικασία επούλωσης ψυχικών και συναισθηματικών τραυμάτων, ήταν η μάνα μου. Με την μάνα μου έφυγα και πήγα και ξαναέμεινα μαζί της. Μείναμε οι δυο μας στο σπίτι στη φύση και ήμασταν για περίπου δύο χρόνια μαζί. Με στήριζε συναισθηματικά, ψυχολογικά. Ήταν δίπλα μου. Επίσης ένα πράγμα που έκανα και με βοήθησε πάρα πολύ, πήγα στον πατέρα μου, όταν τα έκοψα, πριν φύγω για να πάω στη φύση και του λέω μπαμπά θέλω να ξέρεις τι έχω κάνει. Γιατί ο κόσμος είναι κακός και καμιά φορά λέει πράγματα περισσότερα από όσα αντιστοιχούν στην πραγματικότητα…Και ένιωσα πολύ καλά. Μία απελευθέρωση που το μοιράστηκα με έναν άνθρωπο σαν τον πατέρα μου που δεν έχει ιδέα από όλα αυτά τα πράγματα. Που δεν πίνει δεν καπνίζει και όλη ημέρα δουλεύει. Η μάνα μου στάθηκε δίπλα μου σε όλο αυτό το ταξίδι. Χωρίς κριτική με πολλή αγάπη. Απλά ήταν δίπλα μου. Με τον δικό της τρόπο. Μπορεί και γι αυτό να τα κατάφερα
