Στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Νίκο Γεωργιάδη μίλησε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης για την εμπειρία του στην παρουσίαση, στο πλευρό της Ρούλας Κορομηλά στο «Σπίτι με το Mega» αλλά και το πέρασμά του από την πολιτική.
Ήταν μια αυθόρμητη απόφαση; Είχες ενδοιασμούς;
Η ζωή η ίδια είναι γεμάτη από καθημερινές εκπλήξεις. Κάθε απόφαση, αυθόρμητη ή μη, είναι και μια επιλογή, την οποία όταν κάνει κάποιος θα πρέπει να τη διεκπεραιώνει με σεβασμό και πολλή δουλειά. Δεν είχα ενδοιασμούς, κάθε άλλο. Είμαι χαρούμενος που συμμετέχω σε αυτή τη μεγάλη παραγωγή του Mega. Το Σπίτι με το Mega είναι μια εκπομπή που έχει αφήσει το αποτύπωμά της στην ελληνική τηλεόραση. Είναι, λοιπόν, για μένα μια νέα εμπειρία αλλά και ένα νέο, μεγά-λο στοίχημα.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σου είπε η Ρούλα Κορομηλά όταν συναντηθήκατε;
Το «σπορ» της παρουσίασης είναι ομαδική δουλειά. Συναντηθήκαμε, θυμάμαι, ένα απόγευμα με τη Ρούλα πριν από την έναρξη των γυρισμάτων της εκπομπής και μου είπε ότι θα είμαστε αυθεντικοί, αληθινοί και θα προχωρήσουμε χέρι χέρι σε αυτή τη διαδρομή. Δεν μας ενδιαφέρουν τα νούμερα.
Έχοντας βρεθεί στην κορυφή της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας, υπήρχαν πάντα άνθρωποι που δεν σου χαρίζονταν. Ακόμα και τώρα σε έκριναν πριν καν σε δουν στο γυαλί.
Νίκο μου, είναι αναμενόμενο ότι κάποιοι θα σε κρίνουν με αρνητικό τρόπο. Κάθε φορά καταλαβαίνω την προέλευση αυτών των σχολίων. Δεν είναι κάτι που με ξαφνιάζει. Παλιότερα με ενοχλούσε, δεν μπορούσα να το δικαιολογήσω. Μετά από τόσα χρόνια, γνωρίζω ότι όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Ειδικά η τηλεόραση είναι μια σκληρή αρένα, το ξέρεις κι εσύ. Δυστυχώς, η κριτική καταλήγει μια υποκειμενική υπόθεση με αλλότρια κίνητρα. Δεν γίνεται επί της ουσίας.
Η τελευταία σου τηλεοπτική εμπειρία ήταν με το talent showThe FinalFour, στον ρόλο του κριτή. Εκεί είχες περάσει καλά;
Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία που έδωσε τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Βρέθηκα και εκεί σε έναν διαφορετικό ρόλο, που σίγουρα μου έμαθε κι εμένα πολλά. Αυτή τη στιγμή όμως η προσοχή μου είναι στραμμένη στο Σπίτι με το Μega. Η μουσική ήταν και είναι, και στα δύο κόνσεπτ, η κοινή συνισταμένη και ο λόγος που αποφάσισα να συμμετάσχω. Αυτό που διαφέρει είναι οι πρωταγωνιστές.
Η σύντομη ενασχόλησή σου με την πολιτική τι γεύση σού έχει αφήσει; Χαράς και αγάπης;
Ήταν μια πρόκληση για μένα και μια ευκαιρία να προσφέρω στην πατρίδα μου από το μετερίζι της πολιτικής το μέγιστο δυνατό. Ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Ανέλαβα επικεφαλής ενός νεοσύστατου υφυπουργείου Πολιτισμού, το οποίο έπρεπε να λειτουργήσουμε γρήγορα και να οργανώσουμε λειτουργικά, διοικητικά και οργανικά, ώστε να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν συντομότερα στις πολλές ανάγκες του καλλιτεχνικού κόσμου. Από την πρώτη μέρα ξεκινήσαμε να δουλεύουμε αδιάλειπτα, έτσι ώστε να υλοποιηθούν οι προεδρικές εξαγγελίες, να διαμορφωθούν τα αντίστοιχα νομοσχέδια και, ως τελευταίο βήμα, να ψηφιστούν από τη νομοθετική εξουσία.
Μήπως τα έβλεπες πιο ρομαντικά τα πράγματα πριν από την υπουργοποίησή σου;
Καθόλου. Μπήκα πολύ συνειδητά. Δεν με έπιασαν από τον δρόμο και με έβαλαν στην πολιτική. Είχα πάντα άποψη, είχα φιλίες, συμπάθειες, αλλά και αντιπάθειες στο πολιτικό πεδίο, γνώριζα τις χρόνιες στρεβλώσεις αλλά και το μεγάλο περιθώριο ανάπτυξης και αναδόμησης του τόπου μου, που τον αγαπώ πολύ. Το είδες τεχνοκρατικά δηλαδή από την αρχή. Απόλυτα. Είχα δίπλα μου μια πανάξια ομάδα διοικητικών στελεχών, που βέβαια δεν έφτανε, γιατί για να συστήσεις ένα υπουργείο Πολιτισμού χρειάζεται πολύς χρόνος. Εμείς τρέξαμε ένα κατοστάρι ώστε να αρχίσει να παράγει έργο. Τότε γιατί επέλεξες να απομακρυνθείς; Πρέπει να σου πω ότι όταν δέχτηκα την πρώτη κρούση βρισκόμουν στο εξωτερικό, δεν περίμενα πάνω από το τηλέφωνο να με καλέσει κάποιος. Από την πρώτη στιγμή είχα πει ότι θα τρέξω για ένα εύλογο χρονικό διάστημα ώστε να στελεχωθεί το υπουργείο και να προωθήσουμε τρία νομοσχέδια – το ένα από αυτά καταφέραμε ήδη να το περάσουμε.
