Είτε ως θεατρικός πρωταγωνιστής, είτε κατόπιν ως διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, είτε ως προσωπικότητα του δημόσιου βίου, ο Κούρκουλος είχε τη δική του μοναδική αύρα. Αγαπήθηκε όσο λίγοι, όπως άλλωστε έδειξε και η τελευταία αυλαία που του επιφύλαξε το κοινό όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους στις 30 Ιανουαρίου του 2007.
Ο Νίκος Κούρκουλος δεν ήταν απλά ένας ταλαντούχος ηθοποιός ούτε μόνο ένας κινηματογραφικός αστέρας. Όπως ο Τζέιμς Ντιν ή ο Μπράντο, κατάφερε να ενσαρκώσει το αρσενικό ιδεώδες με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί μέτρο σύγκρισης.
Σκληρός σαν τον Στιβ Μακ Κουίν, ερωτικός χωρίς ποτέ να λανσάρει τον εαυτό του ως μεσογειακό εραστή, με χαρακτηριστικά προσώπου που παρέπεμπαν στα αδρά πρόσωπα των χολιγουντιανών ηρώων, ο Κούρκουλος ήταν ο πρώτος δυτικού τύπου αστέρας του ελληνικού κινηματογράφου.
Τα κορίτσια πάθαιναν παραλήρημα στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του, αν κατάφερναν να μπουν στα καμαρίνια του θεάτρου, του έσκιζαν τα ρούχα και οι άντρες τον είχαν ως πρότυπο: πώς μιλούσε στις γυναίκες και πώς στα αφεντικά, πώς διεκδικούσε, πώς κέρδιζε αλλά και πώς έχανε. Εντός και εκτός οθόνης, ήταν ο Νίκος Κούρκουλος αυτός που έδειχνε το δρόμο.
Ο ίδιος είχε περιγράψει πως έγινε σταρ σχεδόν σε μια νύχτα σε συνέντευξή του στο Bήμα: “Ο Φίνος ζητούσε ένα νέο στο στυλ σαν το δικό μου: Ένα παλικάρι έτσι… λίγο σκληρό, για να παίξει στο «Κοινωνία ώρα μηδέν». Με πρότεινε λοιπόν ο Δαλιανίδης. Εν τω μεταξύ εγώ ως τότε είχα παίξει σε κάτι ταινίες ρόλο κομπάρσου για να βγάλω ένα μεροκάματο και όλα αυτά περνούσαν από τον Φίνο και τα έβλεπε. Με είχε δει λοιπόν σε ρόλους κομπάρσου και δεν συμφωνούσε με τον Δαλιανίδη, που επέμενε ότι ήμουν αυτό που ζητούσε.”
“Ώσπου μια μέρα ανοίγει την εφημερίδα και βλέπει μια φωτογραφία με τη Βεργή και εμένα, σε μια σκληρή σκηνή από το έργο που παίζαμε, και γυρίζει και τους λέει: «Να ‘τος ρε αυτός που ψάχνατε να βρείτε… Αυτός είναι, δεν τον βλέπετε; Δεν με νοιάζει αν δεν είναι όνομα. Το πρόσωπό του και η κίνηση μιλάνε, λένε αυτό που θέλουμε για τον ρόλο». Του λέει ο Δαλιανίδης: «Μα αυτόν εσείς δεν τον θέλατε. Ξέρετε ποιος είναι; Είναι ο Κούρκουλος που σας έλεγα και δεν θέλατε ούτε να ακούσετε για αυτόν» (γέλια). Και έτσι κάνω την πρώτη ταινία και με αυτήν γίνομαι διάσημος».
Δεν είναι πολλοί οι Έλληνες που έχουν διακριθεί στο αμερικανικό θέατρο, και ειδικά στα θέατρα του Broadway, εκεί όπου τρέμουν να διαβούν ακόμη και μεγάλα κινηματογραφικά είδωλα. Ο Νίκος Κούρκουλος είναι ένας από τους ελάχιστους έχοντας πρωταγωνιστήσει στη θεατρική μεταφορά του ”Ποτέ την Κυριακή”, το περίφημο “Illya Darling” δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη. Ο Ζιλ Ντασέν ήταν που τον ξεχώρισε και τον πρότεινε στους Αμερικανούς παραγωγούς.
”Δεν ξέρω πού με είχε δει, δεν ήμασταν ακόμη φίλοι, στην Αμερική γίναμε. Ζούσαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί με τη Μελίνα και το Τζούλη” είχε δηλώσει ο ίδιος. Η επιτυχία του έργου ήταν τεράστια και όταν ήρθε η ώρα για τις υποψηφιότητες των βραβείων Tony, των μεγαλύτερων θεατρικών βραβείων της Αμερικής, ο Νίκος Κούρκουλος βρέθηκε υποψήφιος ως καλύτερος άνδρας ηθοποιός σε μιούζικαλ.
Το έργο πήγε πολύ καλά στις υποψηφιότητες: Ήταν υποψήφιο για καλύτερο μιούζικαλ, η Μελίνα ήταν επίσης υποψήφια ως καλύτερη ηθοποιός ενώ ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν υποψήφιος για τη μουσική και τα τραγούδια. Κανείς τους δεν έμελλε να κερδίσει, το ”Ilya Darling” ωστόσο έγραψε ιστορία. Παρά την επιτυχία του στο αμερικανικό θέατρο και το γεγονός ότι έπαιξε σε μερικές ταινίες στην Αμερική, κυρίως β’ διαλογής, ο Κούρκουλος επέστρεψε γρήγορα στην Ελλάδα. Εδώ άλλωστε ήταν για εκείνον το μεγάλο κοινό…
Όταν η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου έσβησε μπροστά στην έλευση της τηλεόρασης, το αστέρι του δε χάθηκε, αλλά συνέχισε την ανοδική του πορεία μέσα από το θέατρο. Στη σκηνή του θεάτρου «Κάππα» ανέβασε ένα ρεπερτόριο σημαντικό, συχνά δύσκολο, μη θέλοντας να «χαϊδέψει» το κοινό του. Αναμετρήθηκε με τους μεγάλους κλασικούς και άφησε το δικό του στίγμα ερμηνείας.
Και μετά η ζωή του άρχισε να θυμίζει τις ταινίες του. Τα σενάρια του Φώσκολου με το παιδί από τη φτωχογειτονιά που κατακτά τα μεγάλα σαλόνια χωρίς να αλλοτριωθεί από το χρυσό αλλά και σάπιο κόσμο που αντιπροσωπεύουν, άρχισαν να μετουσιώνονται σε πραγματικότητα, με τον ξαφνικό του έρωτα με τη Μαριάννα Λάτση.
Το δεύτερο κεφάλαιο της ζωής του, εξίσου συναρπαστικό με το πρώτο, τον βρήκε να δίνει το φιλί της ζωής στο Εθνικό Θέατρο, να δημιουργεί μία νέα οικογένεια και να εξακολουθεί να αποτελεί σύμβολο δυναμισμού και αρρενωπότητας. Ένιωθε κανείς ότι ζούσε τη ζωή με όλη της την ένταση, σαν κάθε ημέρα να ήταν η τελευταία. Ίσως επειδή είχε το προαίσθημα ότι ο χρόνος δεν θα ήταν στο τέλος γενναιόδωρος μαζί του.
Ο καρκίνος τον χτύπησε, όπως δυστυχώς συμβαίνει τις περισσότερες φορές, όταν είχε ακόμη πολλά να δώσει, μεγάλα όνειρα για το Εθνικό και ένα προσωπικό: να επιστρέψει ο ίδιος στη σκηνή, κάτι που όμως δε συνέβη ποτέ… Έφυγε από τη ζωή στις 30 Ιανουαρίου του 2007. Όπως και να έχει, η ζωή του παραμένει μία βήμα προς βήμα εκπλήρωση του ελληνικού ονείρου: τη φυγή από την αφάνεια και τη δημιουργία ενός προσωπικού μύθου μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζονται αρετές ξεκάθαρα ρωμαίικες, όπως η λεβεντιά που τον χαρακτήριζε στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα.
Διαβάστε επίσης:
Nίκος Κούρκουλος: Η σπάνια φωτογραφία από την «άγνωστη» διεθνή ταινία του | Hello Magazine
Η σπάνια εμφάνιση της Μαριάννας Λάτση μαζί με τον γιο της | Hello Magazine
Άλκης Κούρκουλος: Διατηρεί ακόμα το look της καραντίνας | Hello Magazine
