Ο Τάσος Κωστής µιλά στον Γιάννη Βίτσα και το “7 ΜΕΡΕΣ TV” και εξομολογείται τις πιο ουσιαστικές στιγμές της ζωής του.
Μα συµµετείχατε σε όλα σχεδόν τα ιστορικά σίριαλ της δηµόσιας τηλεόρασης. «Λωξάνδρα», «Αστροφεγγιά», «Μεθυσµένη πολιτεία», «Φρουτοπία», «Η αλεπού και ο µπούφος», «Του κουτιού τα παραµύθια». Πρόκειται για προγράµµατα που άφησαν ηχηρό αποτύπωµα στους Έλληνες.
Ήμουν τυχερός, γιατί ήμουν παρών στο ραντεβού με την τηλεοπτική ιστορία και έλαβα μέρος σ’ αυτά τα εξαιρετικά σίριαλ. Όσο μου τα θυμίζετε, συγκινούμαι. Πήρα ως παρακαταθήκη στοιχεία από τον επαγγελματισμό και το πάθος των παλαιότερων συναδέλφων οι οποίοι έπαιζαν με τόση αγάπη, σαν να είναι η πρώτη τους φορά. Αυτό προσπαθώ να μεταδώσω σήμερα στους νέους. Τα σίριαλ γυρίζονταν με πολλή φροντίδα. Ήταν θεατρικά γραμμένα και είχαν απαιτήσεις. Έπρεπε να είσαι διαβασμένος. Τώρα έχουν αλλοιωθεί κάπως τα πράγματα.
Θεωρείτε ότι µπορούν να βγουν µεγάλοι πρωταγωνιστές σήµερα, όπως αντιστοίχως στο παρελθόν;
Για όλα μετρούν οι συνθήκες.
Γίνονται πια μεγάλα πράγματα, προκειμένου να δείξουμε την αξία μας;
Περνάμε μια περίοδο κάμψης. Δεν υπάρχει έμπνευση.
Συνεργαστήκατε µε δύο σταρ του ελληνικού κινηµατογράφου. Την Τζένη Καρέζη και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τι κρατάτε ξεχωριστά από τις δύο;
Την εργατικότητά τους. Πρωταγωνιστής σημαίνει πρώτος αγωνιστής. Ήταν πρώτες στη δουλειά, παρά τη διαφορετικότητά τους, γιατί δεν είχαν κοινά χαρακτηριστικά ως προσωπικότητες.
Τι διαφορές είχαν;
Η Αλίκη ήταν πιο γατούλα, η Τζένη πιο σκληρή. Ήταν όμως πλάσματα ερωτεύσιμα και σκληρά εργαζόμενες. Δεν έχω συναντήσει άλλες γυναίκες να έχουν δουλέψει τόσο πολύ στη ζωή τους. Ήταν εκπληκτικό το πάθος που είχαν για τη δουλειά και ήταν ευλογία να δουλεύεις μαζί τους.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 πρωταγωνιστήσατε στο «Ρετιρέ». Ο ρόλος του Φοίβου αγαπήθηκε από το κοινό. Κάποια στιγµή δηλώσατε ότι ψωνιστήκατε από τη σειρά!
«Ψωνίστηκα, γιατί συνεργάστηκα με τον Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος άφησε αυτό το τεράστιο αποτύπωμα στον ελληνικό κινηματογράφο.
Γιατί έχει μείνει το «Ρετιρέ» στις καρδιές των ανθρώπων;
Είχε αυτό το κάτι τις παραπάνω. Ξέρετε, όμως, δεν μου αρέσει να υπεραναλύω τα πράγματα, γιατί δουλειά μου είναι να συνθέτω και όχι να αναλύω. Μπορώ να σας πω όμως το εξής. Καθ’ όλη τη διαδρομή μου, είτε συμμετείχα σε βιντεοταινια είτε σε ταινία του Γαβρά, έπαιζα με τον ίδιο τρόπο.
Βέβαια, τότε κατηγορήθηκε «Το ρετιρέ» ως ένα πολύ λαϊκό προϊόν.
Έχει σημασία ποιος το λέει. Υπάρχουν ορισμένοι που μιλούν για να μιλούν. Δεν τους λαμβάνω υπ’ όψιν μου. Οι δημιουργοί δεν μιλάμε, παράγουμε έργο. Και για τον Τσάρλι Τσάπλιν, όταν ξεκίνησε, έλεγαν ότι δεν είναι κάποιος ιδιαίτερα ταλαντούχος ηθοποιός. Όταν εδραιώθηκε, τον υμνούσαν εκείνοι που αρχικώς τον κατηγορούσαν.
Δεχθήκατε πόλεµο στη διαδροµή σας;
Δεν το κατάλαβα! Εγώ κάνω τη δουλειά μου. Ο πόλεμος δεν με αγγίζει. Δεν μπορούν να με πυροβολήσουν. Βαρούν στον αέρα, για να κάνουν εντύπωση. Όποιος ασχολείται μ’ αυτά χάνει το χρόνο του. Προσωπικά, δεν δίνω σημασία σε ό,τι λέγεται πίσω από την πλάτη μου.
Πριν από δύο χρόνια αντιµετωπίσατε καρκίνο και δώσατε τη µάχη σας πολύ θαρραλέα.
Μου έδωσε ο καρκίνος αυτό το δικαίωμα. Όταν το ανακάλυψα, είπα «Τετέλεσται», γιατί μιλάμε για μια ανίατη αρρώστια. Έπρεπε πρώτα να συνειδητοποιήσω μέσω των γιατρών και των εξετάσεων, εάν μου έδινε το δικαίωμα να αναμετρηθώ μαζί του. Οι γιατροί μού είπαν: «Έχεις ένα καρκίνο στο έντερο που θεωρείται πια χρόνια και όχι ανίατη ασθένεια, από τη στιγμή που έγκαιρα το ανακάλυψες. Θα ταλαιπωρηθείς, αλλά θα γίνεις καλά. Αρκεί να παλέψεις»! Είμαστε σε ισοπαλία με τον καρκίνο. Δεν λέω ότι τον νίκησα. Δεν θα το πω ποτέ.
Σοκαριστήκατε αρχικά;
Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Είπα «πεθαίνω»; Έχω δει ανθρώπους γύρω μου που δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα. Όταν το ανακάλυψε η νύφη μου, τις έδωσαν τρεις ημέρες. Η πρώτη μου ερώτηση ήταν «πόσο καιρό έχω»; Σιγά σιγά άρχισα να το παλεύω με ακτινοθεραπείες, χημειοθεραπείες χειρουργεία. Δεν είπα ποτέ «Γιατί σε εμένα».
Δίνατε κουράγιο και στην οικογένειά σας. Είναι πολύ όμορφο!
Προσπαθούσα να τους δίνω θάρρος. Δεν ήθελα να με λυπούνται, ούτε ο γιος μου ούτε η γυναίκα μου. Ξέρετε, αυτός που είναι απέξω πάσχει περισσότερο. Έζησαν δραματικές στιγμές οχτώ ώρες, περιμένοντάς με να ξυπνήσω από το χειρουργείο. Το κατάλαβα τώρα με τη γυναίκα μου που έκανε χειρουργείο καρκίνου στον πνεύμονα. Είμαι στο νοσοκομείο μαζί της. Τώρα της δίνω εγώ δύναμη. Είμαι δίπλα της, όπως ήταν και εκείνη με τόση αγάπη σε έμενα.
Τι σας έμαθε ο καρκίνος;
Ότι σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε και ότι πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος, από άποψη, γιατί όλοι έχουμε μέσα μας και το καλό και το κακό. Επίσης, ότι οφείλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Τη ζήσουμε, δεν τη ζήσουμε, άλλωστε, θα περάσει. Ας επιλέξουμε το φως!
