Συγκλονίζει η ιστορία ενός ακόμη Ελληνοκυπρίου που κατάφερε να βγει ζωντανός από τον εφιάλτη των Τεμπών. Ο Αντώνης Κατεχάκης κατάφερε να αποδράσει από το δεύτερο βαγόνι, λέει στον Alpha Κύπρου ο πατέρας του, σε συνέντευξη στον Χριστόφορο Χριστοφή και την Δήμητρα Μακρυγιάννη. Ο Γιώργος Κατεχάκης περιγράφει καρέ – καρέ τις τρομακτικές στιγμές που βίωσε το παιδί του, το οποίο επικοινώνησε μαζί του τηλεφωνικώς αμέσως μετά την σύγκρουση και ενώ βρισκόταν παγιδευμένος στο συρμό του θανάτου.
Γιώργος Κατεχάκης – Πατέρας διασωθέντα
Η ιστορία η δικιά μου ξεκινά στις 11:30 το βράδυ. Με πήρε ένα τηλέφωνο άγνωστο, το οποίο δεν το ήξερα και ήταν στην άλλη γραμμή ο γιος μου. Και μου είπε με σχετικά ήρεμο τόνο ότι “μπαμπά, έχουμε χτυπήσει, το τρένο έχει πιάσει φωτιά και είμαι εγκλωβισμένος. Και δεν μπορώ να βγω”.
Και μετά έκλεισε… Περάσανε κάποια λεπτά αγωνίας, γνώριζα ότι ο γιος μου είναι μέσα. Γνώριζα ότι είχε γίνει ένα δυστύχημα, για το οποίο αγνοούσα. Ότι έχει πιάσει φωτιά και δεν ξέρω ποια ήταν η κατάληξη του. Ευτυχώς μετά από λίγα λεπτά, τα οποία φάνηκαν αιώνες με πήρε από άγνωστο τηλέφωνο γιατί κατά τη διάρκεια που έγινε το δυστύχημα ο Αντώνης έχασε το τηλέφωνο του, ευτυχώς πήρε το τηλέφωνο κάποιου άλλου παιδιού και με ειδοποίησε. Μου είπε ότι “κατάφερα να βγω, είμαι καλά, υπάρχουνε παντού φλόγες, αναθυμιάσεις, προσπαθούμε να βγούμε στο δρόμο, χτυπημένοι άνθρωποι και καμένοι άνθρωποι”. Η επόμενη επικοινωνία που είχα ήταν στις 3 η ώρα το πρωί, όταν πλέον ήταν στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, όπου στο χειρουργικό τον είχαν πάρει για να τον περιθάλψουν και να τον περιποιηθούν.
Ο γιος μου βγήκε από το δεύτερο βαγόνι, το οποίο ήταν από αυτά που δέχτηκαν την μεγαλύτερη σύγκρουση σαν από θαύμα. Θα μπορούσε να μην ήταν ζωντανός.
Και επειδή πέντε λεπτά πριν είχε πάει στην καντίνα για να πάρει το τοστ του και το χυμό του, ήταν ακόμα πιο κοντά στο να μην τα καταφέρει.
Μετά από 10 λεπτά έγινε μια δυνατή, σύγκρουση όπου αυτός που καθότανε απέναντι του και κάποια πράγματα πέσανε πάνω στον Αντώνη και τον χτύπησαν στο κεφάλι. Και του προκάλεσαν το αιμάτωμα στο μάτι. Στη συνέχεια υπήρξε ένας δεύτερος κρότος, που ήταν αποτέλεσμα του εκτροχιασμού του τρένου το οποίο άρχισε να κυλάει στο πλευρό και να ανατρέπεται.
Η μόνη διέξοδος έτσι όπως ήταν το βαγόνι, ήταν το τζάμι το πάνω το οποίο ήταν σπασμένο που ουσιαστικά ήταν το παράθυρο που καθόντουσαν. Πέταξαν έξω τις τσάντες τους, γιατί είχε λαμαρίνες κάτω από τα συντρίμμια, να δημιουργήσουν μια μαλακή υποδομή να μπορέσουν να προσγειωθούν να μην σκιστούν την ώρα που θα πέσουν. Μου είπε ότι ανέβηκαν πάνω, υπήρχαν πολύ έντονες φλόγες, κρεμάστηκαν από το παράθυρο για να κατέβουν, για να μειώσουν το ύψος που θα πηδούσαν. Ήταν περίπου 2,5 – 3 μέτρα το ύψος. Υπήρχε τρομερή ζέστη, τα ρούχα του λιώνανε, έτσι όπως σύρθηκε για να κατεβεί. Τα χέρια του, η κοιλιά του, η πλάτη του έχουν φουσκάλες από που ήρθε σε επαφή με το σίδερο και προσπάθησε να κατέβει. Και στη συνέχεια προχωρούσαν, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να βγουν στο δρόμο. Εκεί γινόταν πανζουρλισμός, υπήρχαν φωτιές, φωνές, κραυγές, βογγητά, άνθρωποι κάτω.
