Η ζήλεια και η ζηλοτυπία: τα πρόσωπα μιας σχέσης, που κυνηγάει τον εαυτό της! Η ζήλεια και η ζηλοτυπία είναι δύο χαρακτηριστικές συμπεριφορές όλων των ανθρώπων και των δύο φύλων, που προβάλλουν ψυχικές ανάγκες και σημαντικές απαιτήσεις εκείνου και εκείνης μπροστά στον άνθρωπο που έχουν επιλέξει, θεωρούν ιδανικό αλλά και «κτήμα» τους.
Η ανθρώπινη σχέση στην προσπάθεια να ζήσει καλύτερα και περισσότερο, δημιουργεί ανοιχτά ερωτηματικά αξιοπιστίας αλλά και σεβασμού στα δύο μέλη της, που μέσα στο πάθος και την αλληλεξάρτηση δίνουν όρκους πίστης και παντοτινής σταθερότητας μεταξύ τους. Και ενώ όλα αυτά φωτογραφίζουν την βεβαιότητα των ερωτευμένων συντρόφων, ο χρόνος ξεθωριάζει τις υποσχέσεις τους και δημιουργεί γκρίζες και σκοτεινές ζώνες, που αρχίζει είτε ο ένας είτε ο άλλος να κρύβονται μέσα σε αυτές, ως άλλοθι της καταπίεσης ή της υπερβολικής παρέμβασης που δέχονται. Το ερωτικό ενδιαφέρον μετατρέπεται σε φόβο και σε πιθανή απειλή εκείνου και εκείνης που θεωρεί ότι «προσβάλλεται η σχέση από κάποιον άλλον, που έρχεται να κλέψει αυτόν που αγαπώ, έτσι ώστε εγώ να αισθανθώ απατημένος, εκτεθειμένος και ευάλωτος πίσω από την πονηριά και την ατιμία του συντρόφου μου». Από κει και μετά αρχίζει το θέατρο του παραλόγου, η έντονη καχυποψία και ο συνεχής έλεγχος για τον «πιστό μου σύντροφο» θέλοντας να μάθω εάν είναι άπιστος, ανήθικος και βρώμικος, παίζοντας παιχνίδια πίσω από την πλάτη μου. Η σκέψη αυτή θολώνει το μυαλό μου, που μετατρέπεται σε ένα πολεμικό στρατηγείο έτοιμο να αντιμετωπίσει τον εχθρό που έρχεται από παντού και μάλιστα αόρατα! Η ζωή γίνεται μαρτυρική και για τους δυο, δηλαδή, τόσο για τον πιστό που ψάχνει τον άπιστο, όσο και γι αυτόν που κάθε του κίνηση πυροδοτεί εκρήξεις θυμού και συνεχείς ανακριτικές προεκτάσεις και χρεώσεις, δημιουργώντας αστυνομικά σενάρια σύλληψης και τιμωρίας. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, ο θυμός και η έκρηξη οδηγούν στην διαπόμπευσή του σε συγγενείς και φίλους με σκοπό τη δικαίωση του απατημένου και αδικημένου, κάνοντας ρεζίλι τη σχέση και την οικογένεια.
Η ζήλεια είναι μια φυσιολογική αντίδραση και όταν ενδιαφέρεσαι πρέπει να το δείχνεις! Έτσι αποδεικνύεις στον άλλον ότι τον θέλεις, ότι σου είναι αρεστός και δεν θέλεις να τον χάσεις. Το παιχνίδι λοιπόν της ζήλειας, ως ένα ωραίο αλατοπίπερο, δημιουργεί εντάσεις και σεξουαλικές φαντασιώσεις που κρατάει και τους δύο συντρόφους σε εγρήγορση κα αμοιβαία αναζήτηση με το σκεπτικό ότι «ζηλεύω αυτόν που αρέσει και σε άλλους αλλά τελικά ανήκει σε μένα!» Αυτό το σενάριο φτιάχνει καλούς πρωταγωνιστές που δεν τους φθείρει ο χρόνος με ανία και πλήξη, κρατώντας συνεχώς το ερωτικό τους σεξουαλικό παιχνίδι σε υψηλούς τόνους και σημαντικές απολαύσεις, ζώντας ο ένας μέσα από τον άλλον. Μου είχε κάνει εντύπωση η εικόνα του ζευγαριού της μέσης ηλικίας που και οι δύο έβγαζαν την ζήλεια τους, θαυμάζοντας ο ένας τον άλλον, προκαλώντας έτσι μια αμοιβαία αναγνώριση «του είμαστε ωραίοι και αρέσουμε…» Αυτή η ζήλεια είναι αληθινή και δεν πρέπει να την ξεχνούν οι μόνιμοι σύντροφοι για να μην βουλιάξουν μέσα στα χρόνια της ίδιας ζωής τους, με την απάθεια, την αδιαφορία και την παθητικότητα ως συμμαχικές λογικές του κάθε μέρα τους. Είναι πραγματικά αληθινό να ζηλεύεις τον άνθρωπό σου, να τον φλερτάρεις, να του δείχνεις θαυμασμό και να θυμάσαι ότι δεν είναι δεδομένος κι ότι είσαι πολύ τυχερός που τον έχεις δίπλα σου. Παράλληλα να σου δείχνει και αυτός ότι είναι μαζί σου γιατί τον θέλεις και τον θεωρείς ξεχωριστό πλάσμα της ύπαρξής σου. Η αναζήτηση του ενός προς τον άλλο: «σε θέλω εγώ, σε έχω εγώ, ότι κι αν αρέσεις σε άλλους, αυτός που σε κερδίζει είμαι μόνο εγώ».
Το πρόσωπο της ζήλειας φαίνεται να οδηγείται στην νοσηρή εικόνα του, όταν έλθει μέσα σε αυτό η ζηλοτυπία. Δηλαδή η πραγματική παράνοια. Κάθε κίνηση κρύβει την απιστία και την ανηθικότητα. Κάθε λόγος κρύβει το άλλο πρόσωπο και κάθε κατάσταση ερμηνεύεται ως προδοσία και εξαπάτηση. Είναι η αρρώστια ενός ανθρώπου που δεν εμπιστεύεται τον σύντροφό του και γίνεται ο διώκτης του, μέχρι να τον αποκαλύψει, να τον συλλάβει και φυσικά να δικαιωθεί ο ίδιος ως άπιστος και απατημένος. Η ζηλοτυπία τρέφει την παρανοϊκότητα ως ένας δρόμος χωρίς τέλος. Η σχέση διαλύεται και καταστρέφεται, αφού το παράλογο δολοφονεί το λογικό. Ο ζηλότυπος άνθρωπος είναι οπλισμένος με την φαντασίωση της ανηθικότητας και προσπαθεί να πιάσει «στα πράσα» αυτόν που τον απατά. Από το πρωί που ξυπνάει μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί καταστρώνει σχέδια να βρει τον εραστή ή την ερωμένη του συντρόφου του, παρακολουθώντας τα πάντα, κινητά και ακίνητα, με φοβερή διωκτική μανία, όπως ο Ιαβέρης τον Γιάννη Αη-Γιάννη του Βίκτωρος Ουγκώ. Κοριοί, ντετέκτιβς και συνεχείς παρακολουθήσεις είναι η τροφή του, βλέποντας μόνο το ψέμα του άλλου μπροστά του, πιστεύοντας ότι η δική του αλήθεια του είναι ότι ο σύντροφός του, πίσω από την πλάτη του «θα του τα φορέσει».
Η ζηλοτυπία δεν έχει τελειωμό και αναπαράγεται συνεχώς και αδιαλείπτως που σε αρκετές περιπτώσεις όταν γίνει επικίνδυνη και απειλητική, η ψυχιατρική βοήθεια είναι απαραίτητη.
Ζήλεια και ζηλοτυπία θα υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα αναζητούν τα πρόσωπα του ενδιαφέροντος και της ενοχής. Θα δημιουργούνται μέσα από συνεχείς φάσεις που η ζωή τους δίνει ως τροφή (ζήλεια), εξάρτηση, ανασφάλεια και έλλειψη αυτοεκτίμησης (ζηλοτυπία).
Ο έρωτας και η κτήση, στοιχεία της ανθρώπινης επιβίωσης, απαιτούν την νομιμότητα μιας σχέσης, που δεν καθορίζεται από τον ηθικό κώδικα μιας κοινωνίας που εγγυάται την νομική υπόστασή της, αλλά ουσιαστικά από την συναισθηματική ωρίμανση και την ατομική διαχείριση του καθενός μας.
