Το “τελευταίο αντίο” στην Άλκηστις Παυλίδου είπε μέσα από έναν συγκινητικό επικήδειο η κόρη της και γνωστή ηθοποιός, Χριστίνα Παυλίδου.
Μεταξύ άλλων τόνισε την συμβολή της ηθοποιού ως καλλιτέχνη αλλά πάνω από όλα ως μαμά και γιαγιά. Συγκινητικά ήταν τα λόγια της και η αναφορά της όταν εκμυστηρεύτηκε ότι μόλις 15 ημέρες πριν, όντας ανήμπορη στο κρεβάτι, ζήταγε από τα παιδιά της να στηρίξουν μια φτωχή πολύτεκνη μάνα στην Ελλάδα, που δεν την ήξερε.
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα και την επιθυμία της για στήριξη στην μάνα που δεν ήξερε αλλά ζήταγε βοήθεια.
Νιώθω μικρή να αποτυπώσω στο χαρτί όλα αυτά που εσύ πρέσβευες. Για εμένα και την Κύνθια ήσουν η μάμα μας. Το αγαπημένο πλάσμα που μας φρόντισε, μας μεγάλωσε, μας δίδαξε. Μας συμβούλευσε, μας πόνεσε… στάθηκε δίπλα μας στις χαρές μας. Όλο αυτό όμως που ζούμε τις τελευταίες μέρες έχει μια αίσθηση ότι δεν ήσουν μόνο δική μας μάμα. Αλλά πολλών ανθρώπων. Η μάνα του λόχου όπως είπε και ο αγαπημένος συνάδελφος Δημήτρης Ξύστρας. Η μάνα του Θεάτρου. Η μάνα πολλών ανθρώπων.
Μέχρι πριν 15 μέρες που ήσουν σχεδόν ανήμπορη στο κρεβάτι η έννοια σου ήταν να πάμε να στείλουμε λεφτά σε μια άγνωστη σου γυναίκα στην Ελλάδα. Που είναι πολύτεκνη μου έλεγες, είναι κρίμα. Μάμα μου, που την ξέρεις, πολλοί δεν λένε την αλήθεια μέσα στο facebook. Και τότε θυμάμαι θύμωσες.
Συγχωρέστε με δεν έχω σκοπό να πω μεγάλα λόγια, ούτε έχω ανάγκη να κερδίσω τον θαυμασμό από κανέναν. Ό,τι έκανε το έκανε κρυφά, σιγανά και ταπεινά. Παρά την αγάπη του κόσμου και τα πολλά μπράβο που άκουσε στη ζωή της.Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα ήθελαν να μιλήσουν γι’ αυτή. Πάντα πρώτη, ακούραστη, διαβασμένη. Ακόμα κι όταν αρρώστησε ποτέ δεν παραπονέθηκε. Ποτέ δεν ζήτησε ιδιαίτερη μεταχείριση. Ακόμη κι όταν ήταν καταβεβλημένη από τις θεραπείες πήγαινε στη δουλειά της, πάντα με χαρά, με ένα γλυκό στο χέρι για να γλυκάνει τα παιδιά του συνεργείου, τους συναδέλφους της. Πάντα με μια γλυκιά κουβέντα για όλους. Μια συμβουλή και μια αγκαλιά.
Τα εγγόνια της ήταν η χαρά της. Η ξεκούραση της. Το φως της ζωής της. Ακούραστα τους έτρεχε, τους έπαιζε, τους κανάκευε, τους συμβούλευε. Ήταν περήφανη για κάθε μικρή και μεγάλη τους επιτυχία. Δίπλα τους σε κάθε δυσκολία… Τα αγαπούσε και τα έξι τόσο πολύ. Μα τόσο πολύ. Και δεν ξεχώριζε κανένα.
Η αυλαία δεν κλείνει με το σήμερα. Ανοίγει στην καινούργια, στην αληθινή ζωή. σε αγαπούμε, αιωνία σου η μνήμη».
