Μια συγκλονιστική εξομολόγηση έκανε η Χριστιάνα Θεοδώρου για την άτυχη εγκυμοσύνη που είχε στο παρελθόν. Η γνωστή Κύπρια ηθοποιός μέσα από ένα μακροσκελές κείμενο, αλλά και με ένα βίντεο που δημοσίευσε στο προσωπικό της blog. Μεταξύ άλλων αποκάλυψε όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με την υγεία της πριν να φέρει στον κόσμο την κόρη της Χρύσα, τον περασμένο Ιανουάριο.
«Παρά τα όσα μου έλεγαν οι γιατροί πριν μερικά χρόνια, παρά τα όσα περάσαμε τα 2 τελευταία χρόνια και παρά τα δικά μας εγωιστικά πρότυπα, εμείς τα καταφέραμε!! Τι σας λέω τώρα και τι καταλαβαίνεται. Ας τα πάρουμε από την αρχή….
Στην ηλικία των 21 άκουσα για πρώτη φορά από γυναικολόγο στην Αθήνα (και μάλιστα πολύ φημισμένο – μη με ρωτήσετε όνομα δεν θυμάμαι – μία που πήγα και μία που δεν με ξαναείδε ποτέ) πως η μήτρα μου είναι ανάποδη και δεν θα μπορέσω να κάνω ποτέ παιδιά. Στα 21 μου!!!!! Πήγα σπίτι, έκλαψα, περίμενα τον τότε συντροφό μου για να του ανακοινώσω πως χωρίζουμε γιατί σε περίπτωση που η σχέση μας προχωρούσε δεν θα μπορούσα να του προσφέρω οικογένεια. Εννοείται πως δεν χωρίσαμε και εννοείται πως με στηρίξε πάρα πολύ. Ερχόμενη στη Κύπρο για διακοπές, πήγα με τη μαμά μου στον δικό της γυναικολόγο (εξαιρετικός !!! – πλέον όμως έχει αποσυρθεί λόγω ηλικίας), ο οποίος διέψευσε το γεγονός πως δεν θα μπορέσω να κάνω παιδί. Αντιθέτως θυμάμαι ακόμα την φράση του ” αν το σπέρμα του άντρα είναι δυνατό, να μην σκέφτεσαι τίποτα γιατί είσαι υγιέστατη!!”. Προσπαθώντας να ζυγίσω αυτές τις δύο διαφορετικές διαγνώσεις άρχισε να φυτρώνει μέσα μου η άποψη (την οποία και στηρίζω κάθετα -οριζόντια – όπως σε βολεύει, ακόμα και σήμερα) πως οικογένεια είναι να βρεις τον συντροφό σου και όχι να αποκτήσεις παιδιά. Από τότε δεν μπήκα στη διαδικασία να ονειρευτώ τη ζωή μου με παιδιά. Αναζητούσα και επιζητούσα να βρω έναν άνθρωπο να με γεμίζει και να τον γεμίζω για αυτό που είμαστε. Και να αποφασίσουμε να γίνουμε οι 2 μας οικογένεια (χωρίς την έννοια του γάμου εννοείται – αλλά αυτό θα το αναλύσουμε μια άλλη φορά). Έτσι λοιπόν η ζωή μου κυλούσε πραγματικά όμορφα. Τα είχα βρει με το μέσα μου και δεν με ένοιαζε αν οι γύρω μου μπορούσαν να με καταλάβουν ή όχι.
Όλα καλά μέχρι που φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2018. Έχοντας κάποια γυναικολογικά προβλήματα, ο τότε γυναικολόγος μου (στον οποίο πήγαινα μόνο για το καθιερωμένο τεστ ΠΑΠ μιας και δεν έτυχε να έχω κάποιο άλλο θέμα με τα γυναικολογικά μου) με έστειλε να κάνω διάφορες εξετάσεις για να βρούμε από που προερχόταν το εν λόγω πρόβλημα. Θυμάμαι πως έδωσα πολλά χρήματα μόνο για αναλύσεις, απίστευτο άγχος μέχρι να βρούμε την πηγή και τρομερές ανασφάλειες που σε συνδυασμό με κάποια χάπια που μου έδωσε μου προκάλεσε αύξηση κιλών καθώς τη θλίψη μου την έπνιγα στο φαγητό. Να μην σας τα πολυλογώ, όταν πήγα από το ιατρείο του να δούμε μαζί τις αναλύσεις (α! ξέχασα να αναφέρω πως τηλεφωνικώς, μετά από 15 φορές που τον έπαιρνα και η γραμματέας του μου έλεγε πως θα με πάρει πίσω και δεν με έπαιρνε, την τελευταία φορά που απείλησα πως θα πάω σε άλλον γιατρό και καταδέχτηκε να με πάρει, μου είπε να περάσω από το ιατρείο να μιλήσουμε γιατί είναι σοβαρά τα πράγματα -εννοείται μου κόπηκαν τα πόδια και έβαλα τα κλαμάτα) κλαίγοντας εγώ και αυτός απαθείς, μου είπε πως έχω περιθώριο 6 μηνών αν θέλω να κάνω παιδί. Πάλι αυτό το θέμα στο προσκήνιο. Τώρα όμως πέρασαν τα χρόνια και η απόκτηση ενός παιδιού όσο μακρινή κι αν φαντάζει δεν θέλει καμία γυναίκα να της την σβήνουν από το χάρτη της ζωής της. Κλαίγοντας λοιπόν, του τόνισα πως είμαι ελευθέρη και είναι αδύνατον μέσα στους επόμενους 6 μηνές να γνωρίσω κάποιον και να μείνω και έγκυος, οπότε μου έδωσε μια πολύ καλή λύση. Την φύλαξη ωαρίων!!! Ναι, πως δεν το σκέφτηκα!!!! Ήθελα να του σπάσω τα μούτρα!!!! Δεν ξέρω γιατί. Ήταν λες και κάποιος με χαστούκιζε. Δεν γινόταν στην ηλικία μου να μου προτείνεις κάτι τέτοιο και να το συζητάς πολύ σοβάρα (είχε μπει και στο οικονομικό θέμα και στην όλη διαδικασία). Σκουπίζοντας λοιπόν τα δακρύα μου και ανακτώντας τις όποιες δυνάμεις μου είχαν απομείνει του έκανα την πιο σοβαρή ερωτήση: “Μα πως γίνεται πριν 6 μήνες να ήταν όλα τέλεια και ξαφνικά να έχουμε τόσο μέγαλο θέμα?” Η απάντηση του καθοριστικής σημασίας, “Μα μέχρι πριν 6 μήνες έπαιρνες χάπια για να κυλάνε όλα φυσιολογικά!!” -“Γιατρέ, εγώ δεν έχω πιει ποτέ χάπια εκτός αυτά που δώσατε αυτό το διάστημα!” – “Ε, τέλοσπάντων, σκέψου αυτά που σου είπα και να έρθεις μια άλλη μέρα να τα ξανασυζητήσουμε!”. Αυτό!! Τόση ώρα μου μιλούσε χωρίς να έχει τον φάκελο μου μπροστά του και αναλύοντας ένα τόσο λεπτό ζήτημα με τόσο χαλαρότητα και μη σκεπτόμενος τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν τα λόγια του σε μια νέα κοπέλα.
Πέρασαν κάποιες μέρες και αναγκάστηκα να μιλήσω με την μαμά μου γιατί με βασάνιζε. Αποφασίσαμε να πάρουμε μια δεύτερη γνώμη από έναν άλλο γυναικολόγο που μου συνέστησαν. Πήγαμε και εξετάζοντας με, από το πρώτο λεπτό γύρισε και είπε στη μαμά μου πως είμαι υγιέστατη πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και πως σίγουρα κάποιο λάθος έγινε στις αναλύσεις μου και να τις επαναλάβουμε. Αλλά για να ρυθμίζουμε τα ζητήματα που είχα θα έπρεπε να πιω για 1η φορά στη ζωή μου αντισυλληπτικά για έξι μήνες. Αααα…. επίσης μου τόνισε πως όσες κοπέλες πάνε στο ιατρείο του και είναι ελεύθερες μετά βρίσκουν σύντροφο. Ο λόγος που το αναφέρω είναι γιατί μετά από 1 μήνα γίναμε ζευγάρι με τον Σπύρο (ναι-ναι γουρλής ο γιατρός!!)
Εννοείται πως κρατούσα τις επιφυλάξεις μου για όλα. Άκουσα τόσες πολλές φορές την ατάκα πως δεν θα κάνω παιδιά που κάπως το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Βέβαια, όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνω – οπότε αν αποφάσιζα να κάνω παιδιά θα τα έκανα ακόμα κι αν δεν μπορούσα. Στις μέρες μας υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι – ακόμα και με υιοθεσία (που για μένα είναι από τους πιο ουσιαστικούς). Έτσι, προς το τέλος του 2019, έχοντας περάσει απίστευτες καταστάσεις με τον Σπύρο, έχοντας ξεπέρασει απίστευτα εμπόδια και έχοντας δυναμώσει τόσο πολύ σαν ζευγάρι, αποφασίσαμε πως είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα και πως θα ξεκινούσαμε τις προσπάθειες μας για να μεγαλώσει η οικογένεια μας (όπως σας είπα ήδη, οικογένεια για μένα – όπως και για τον Σπύρο – είναι που βρήκαμε ο ένας τον άλλον).
Και τα καταφέραμε!!! Από τον 1ο μήνα!!! Και είμασταν τόσο ευτυχισμένοι!!! Πετούσαμε κυριολεκτικά στα σύννεφα…. Και δυστυχώς η χάρα μας διακόπηκε τόσο ξαφνικά…. Και πάλι κλάματα και πάλι στεναχώριες….
Έπειτα η γιατρός μας είπε να περιμένουμε λίγο καιρό και μόλις μας έδωσε το οκ ξανα ξεκινήσαμε τις προσπάθειες μας. Και αυτή τη φορά τα καταφέραμε αμέσως!!! Και είμασταν τόσο επιφυλακτικοί, τόσο τρομαγμένοι αλλά και τόσο χαρούμενοι γιατί ναι, μπορούσαμε να κάνουμε παιδιά!!!! Μπορούσαμε!!!! Μόνο που αυτή τη φορά το παίρναμε μέρα με την μέρα. Δώσαμε χρόνο ώστε να σιγουρευτούμε πως όλα κυλάνε μια χαρά και πως αυτό το παιδί θα είναι η πιο γλυκιά, μοναδική και ουσιαστική ευτυχία στη ζωή μας… Και είναι!!!!!!!!! Και η ευτυχία μας δεν περιγράφεται!!!!!! Και η ζωή μας ήδη απέκτησε άλλο νοήμα!!!
Τα “γιατί” είναι αμέτρητα… Και άνευ σημασίας… Γι αυτό και αρνούμαι να τα ξανά θυμηθώ… Ας τα αφήσουμε πίσω… Ας δούμε την επόμενη μέρα… Ας δούμε το μάθημα που μου έδωσε αυτή η αποβολη… Αν με ρωτούσες πριν το ζήσω για την αποβολή, θα σου έλεγα με σιγουριά πως κάποιο πρόβλημα έχει όποια γυναίκα της συμβαίνει… Πλέον όχι! Καμιά γυναίκα δεν έχει πρόβλημα, απλά τυχαίνει… Όπως τυχαίνει να τρακάρεις στο δρόμο, να πέσεις από τις σκάλες, να σπάσεις το χέρι σου… Κάπως έτσι… Τυχαίνει! Δύσκολο να το αποδεχτείς αλλά αυτή είναι η αλήθεια… Σπανίως υπάρχει κάποιο πρόβλημα… Κι αν υπάρχει, ο γιατρός σου θα σε βοηθήσει ώστε να το ξεπεράσεις… Αν όμως δεν υπάρχει, μην αγχώνεσαι, απλά έτυχε…!
Ακούγεται απλό, δεν είναι… Και σίγουρα κάθε απώλεια είναι πολύ δύσκολη… Είναι αλλιώς να χάνεις το μωρό σου στον 2ο μήνα κύησης, αλλιώς στον 5ο και αλλιώς στον 8ο. Αλλιώς όταν είναι η 1η σου εγκυμοσύνη και αλλιώς αν έχεις ήδη 1, 2, 3 παιδιά… Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική… Κάθε γυναίκα πονάει και το αντιμετωπίζει διαφορετικά… Εγώ απλά μοιράζομαι μαζί σας την δική μου οπτική, την δική μου εμπειρία και τον δικό μου προσωπικό πόνο…
Μέσα σε όλο αυτό που έζησα ήμουν τυχέρη που όλοι όσοι γνώριζαν με στήριξαν – και δίνοντας μου παραδείγματα γυναικών στο ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον αλλά και στέκοντας δίπλα μου.
Καθοριστικό ρόλο όμως έπαιξε ο σύντροφος μου που λειτούργησε σαν καταλύτης. Παίρνοντας διπλό βάρος στους ώμους του. Έχοντας τον δικό του πόνο (μην ξεχνάτε πως το παιδί είναι και των δύο), προσπαθούσε να τον πνίξει για να στηρίξει εμένα. Και δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να μου είπε πως δεν θα τα καταφέρουμε. Αντιθέτως, ήταν σίγουρος πως με την 1η προσπάθεια θα τα καταφέρναμε ξανά και πως θα κάναμε το παιδάκι μας.
Υ. Γ.1 Οφείλω πολλά ευχαριστώ στην γιατρό μου Ελένη Παρασκευα που δεν αμφέβαλε ούτε 1 στιγμη στην 2η μου εγκυμοσύνη… Που με στήριξε ψυχολογικά στην αποβολη μου αλλά και στην εγκυμοσύνη μου με την Χρύσα. Που κάθε φορά μου θύμιζε πως το παιδί μου είναι καλά και πως πρέπει να είμαι και εγώ και να μην αγχώνομαι…
Υ. Γ.2 Οφείλω όμως κι ένα ευχαριστώ στον άνθρωπο μου που το περάσαμε μαζί όλο αυτό, που ήταν δίπλα μου όλες τις φορές που λυγισα, που έκλαψα με λυγμούς, που ένιωθα να πονάω παντού, που φοβόμουν πως δεν θα άντεχα… Αντέξαμε και τα καταφέραμε…!!»
Δείτε το βίντεο:
