Τέμπη, δύο χρόνια μετά. Το σιδηροδρομικό δυστύχημα που «πάγωσε» την Ελλάδα και πήρε μαζί του 57 ψυχές, αφήνοντας πίσω αναπάντητα «γιατί» και βυθίζοντας δεκάδες οικογένειες στο πένθος… Η 21χρονη Βαρβάρα Λίγγη από την Κύπρο, επέβαινε στο μοιραίο τρένο κι επέζησε. Δύο χρόνια μετά, ανοίγει την καρδιά της στο AlphaNews.Live, στέλνει τα δικά της ηχηρά μηνύματα και συγκλονίζει.
Η 21χρονη Βαρβάρα, σπουδάζει Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και τη νύχτα της μοιραίας σύγκρουσης, ταξίδευε μόνη της. Τα όσα μας περιγράφει, ακόμα και δύο χρόνια μετά, πραγματικά κόβουν την ανάσα… Η νεαρή φοιτήτρια, αρχικά επέβαινε στο πέμπτο βαγόνι της μοιραίας αμαξοστοιχίας. Κάποια στιγμή, η ίδια μαζί με τους συνεπιβάτες της, ενημερώθηκαν πως θα είχαν καθυστέρηση λόγω κάποιου «κυκλοφοριακού ζητήματος». Η Βαρβάρα – όπως φάνηκε καθόλου τυχαία – άρχισε να έχει ένα πολύ κακό προαίσθημα… Σε καμία περίπτωση όμως, δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί το τι θα ακολουθούσε λίγο αργότερα.
«Για λίγα λεπτά δεν είχα σήμα. Άρχισα να νιώθω πως κάτι θα γίνει. Είχα σκεφτεί ν’ αλλάξω βαγόνι, να μεταφερθώ στο δεύτερο. Τελικά αποφάσισα – ευτυχώς – να μείνω στο πέμπτο. Λίγα λεπτά αφού περάσαμε το τούνελ, ακούστηκε το πρώτο “μπαμ”… Θυμάμαι να πηγαινοερχόμαστε, με το τρένο να γέρνει προς τα αριστερά. Έσπασαν τζάμια, άρχισαν να ακούγονται φωνές, γέμισε το βαγόνι καπνούς κι επικρατούσε πανικός.»
Το πέμπτο βαγόνι, αυτό στο οποίο επέβαινε η Βαρβάρα, δεν τυλίχθηκε αμέσως στις φλόγες.
«Θυμάμαι πως το τζάμι στα αριστερά μου έσπασε κι ένιωθα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου κι απλά άρχισα να φωνάζω και να κλαίω. Πλησίαζαν οι φλόγες κι αρχίσαμε να νιώθουμε τα πόδια μας να καίνε.»
Με τη βοήθεια ενός νεαρού ο οποίος εμφανίστηκε σαν φύλακας Άγγελος, η Βαρβάρα κατάφερε να βγει από το βαγόνι. Η ίδια περιγράφει στο AlphaNews.Live πως θυμάται άτομα να πηδάνε από τα παράθυρα για να γλιτώσουν… Από κάτω όμως, είχε λαμαρίνες. Μπροστά στα έντρομα μάτια της, είδε ανθρώπους να τραυματίζονται – εικόνες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό της.
«Η μόνη μου σκέψη, ήταν πως προτιμούσα να πέσω και ας κοβόμουν, παρά να έμενα να καώ. Θυμάμαι να είμαστε πάνω στις ράγες – αφού καταφέραμε να βγούμε από το βαγόνι – και να μας φωνάζουν, πως έπρεπε να φύγουμε. Αναγκαστήκαμε να σκαρφαλώσουμε πάνω για να βγούμε στην άσφαλτο. Πολλοί από το βαγόνι μου τραυματίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν… Ήμουν τυχερή, γιατί εγώ τραυματίστηκα ελαφρά. Δεν ήξερα ούτε τον Κυπριανό, ούτε την Αναστασία. Το μόνο που ξέρω, είναι πως ούτε μερικές απολογίες, ούτε μερικές γελοίες αποζημιώσεις θα φέρουν όσους έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα πίσω.»
Η σημερινή μέρα, για τη Βαρβάρα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς όσα χρόνια και να περάσουν, τα όσα έζησε δεν θα αφήσουν ποτέ το μυαλό της. Θέλοντας να στείλει το δικό της μήνυμα, τονίζει μεταξύ άλλων, πως ο οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να επέβαινε στο μοιραίο τρένο ή να είχε κάποιον δικό του άνθρωπο που να βρισκόταν σε αυτό.
«Να μην περιμένουμε πάντα να συμβεί κάτι είτε σε μας, είτε σε κάποιον δικό μας για να εναντιωθούμε απέναντι στην αδικία… Να αφυπνιστούμε, για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Κάποιοι από μας ακόμα παλεύουμε μέσα μας με τα όσα ζήσαμε και πάντα θα παλεύουμε. Άλλοι με το ψυχολογικό κομμάτι, άλλοι με το σωματικό, άλλοι και με τα δύο…»
Είναι σημαντικό, λέει η Βαρβάρα, να μην αφήσουμε σε καμία περίπτωση να ξεχαστούν τα θύματα, αλλά ούτε και ο πόνος των όσων έμειναν πίσω, πόσο μάλλον χωρίς να αποδοθεί δικαιοσύνη.
