Ο Οκτώβριος είναι μήνας αφιερωμένος στην πρόληψη και την ενημέρωση για τον καρκίνο του μαστού, και με αφορμή αυτό, το HELLO! CY ζήτησε από την Αθηνά Κυθραιώτου, να μοιραστεί τη δική της εμπειρία με στόχο να ευαισθητοποιήσει άλλα και να δώσει δύναμε και σε άλλες γυναίκες.
Η Αθηνά διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού σε νεαρή ηλικία, μια είδηση που από μόνη της ήταν επίπονη. Ωστόσο, η κατάσταση έγινε ακόμη πιο δύσκολη όταν αποκαλύφθηκε και η μετάσταση, διπλασιάζοντας τις προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσει.
Μέσα από τη διαδρομή της με τις ασταμάτητες θεραπείες, τις καθημερινές προκλήσεις και την προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, κατάφερε να συμφιλιωθεί με την ασθένεια και να συνεχίσει να ζει τη ζωή της με χαμόγελο και δύναμη.
Η διάγνωση με καρκίνο του μαστού ήρθε σε αρκετή νεαρή ηλικία. Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν άκουσες την λέξη “καρκίνος”;
Όπως σε πάρα πολλές οικογένειες, ο καρκίνος είχε επισκεφθεί παλαιότερα και δικούς μου συγγενείς. Και επειδή τα δεδομένα ήταν άλλα, η πρώτη μου σκέψη ήταν «θα τα καταφέρω;». Δεν το κρύβω ότι ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη και πέρασα από διάφορα στάδια μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Στην αρχή φόβος και ανησυχία για το μέλλον της οικογένειάς μου, στη συνέχεια απορία και άγχος για την χημειοθεραπεία και παράλληλα άγνοια γιατί είχα πολλές άγνωστες λέξεις.
Αποφάσισα ότι, όποια και να είναι τα δεδομένα και τα νέα που θα ακούσω δεν θα χάσω το χαμόγελό μου. Γιατί όταν χαμογελώ, ίσως ο πόνος να είναι πιο ανεκτός.
«Ο ΓΙΟΣ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ ΛΙΓΩΝ ΜΗΝΩΝ ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ»
Πώς άλλαξε η καθημερινότητα σου μετά τη διάγνωση, ως μια νεαρή γυναίκα;
Ο πρώτος χρόνος ήταν και ο πιο δύσκολος, λόγω των πολλών χημειοθεραπειών που χορηγήθηκαν στον οργανισμό μου. Ήταν μια καθημερινότητα που είχε ως επίκεντρο τις εβδομαδιαίες μου χημειοθεραπείες, το μεγάλο μου χειρουργείο και την αποκατάσταση, και μετά την καθημερινή ακτινοθεραπεία. Ταυτόχρονα η οικογένειά μου είχε μόλις μεγαλώσει, μιας και ο γιος μας ήταν λίγων μηνών όταν ξεκίνησε αυτό το ταξίδι.
Μέσα από αυτό όμως, θέλω να αναφέρω ότι πήρα τον χρόνο που χρειαζόμουν να αναγνωρίσω και να αποδεκτώ την νέα πραγματικότητα της ζωής μου και της οικογένειάς μου. Μελέτησα, ρώτησα και κατανόησα τον καρκίνο του μαστού από την πλευρά του ασθενή,κατάλαβα ότι θα ζούμε για πάντα μαζί και αποφάσισα ότι θα προσπαθήσω να κάνω ότι μπορώ για να συνυπάρξουμε. Εγώ θα απολαμβάνω τις μικρές στιγμές και θα λαμβάνω τη θεραπεία μου και εκείνος θα υπάρχει όσο πιο σιγανά γίνεται.
Μετά από πόσο καιρό έγινε η διάγνωση της μετάστασης;
Στη δική μου περίπτωση η διάγνωση της μετάστασης έγινε από την αρχή με την πρώτη διάγνωση. Δηλαδή στους πρώτους εξειδικευμένους ελέγχους που έκανα, προέκυψε και το εύρημα της μετάστασης. Οπότε η έκπληξη και όλα τα συναισθήματα που σας ανέφερα ήταν εις διπλούν.
Πως το αντιμετώπισε το κοντινό σου περιβάλλον;
Σε αρκετές περιπτώσεις, ο ασθενής θα υποδείξει, χωρίς να το καταλάβει, τον τρόπο που θα το διαχειριστεί ο περίγυρος. Δηλαδή αν ο ασθενής πέσει ψυχολογικά, παρασύρει άθελά του και το περιβάλλον του. Αν παραμείνει με θετικά συναισθήματα και ψυχολογία, αντανακλάται και στον κύκλο του.
Σίγουρα κανείς από το κοντινό μου περιβάλλον δεν ήταν προετοιμασμένος, ωστόσο είμαι τυχερή γιατί είχα ένα πολύ καλό σύστημα υποστήριξης. Επαναπροσδιορίστηκε ή όλη κατάσταση, τέθηκαν προτεραιότητες και υπευθυνότητες και αναπτύχθηκε ένας πολύ υποστηρικτικός κύκλος.
Ποιες είναι οι άγνωστες πτυχές στη ζωή μιας γυναίκας που ζει με μεταστατικό καρκίνο του μαστού και πιστεύεις ότι πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος;
Σε αντίθεση με μια διάγνωση σε πρώιμα στάδια, ο μεταστατικός καρκίνος, θεωρείται μη ιάσιμος και οι ασθενείς ζουν με αυτόν για το υπόλοιπο της ζωής τους, με όποιες προκλήσεις παρουσιάζονται. Αυτό σημαίνει ότι συνήθως υποβάλλονται σε ασταμάτητες θεραπείες και η ζωή τους πρέπει να προσαρμόζεται και με βάση αυτές. Δεν είναι όμως τόσο αυτό, όσο η ποιότητα της ζωής ενός ασθενή με μεταστατικό καρκίνο του μαστού, που σε άλλες περιπτώσεις καλείται να διαχειριστεί σωματικές παρενέργειες, την ισορροπία της ψυχικής του υγείας, τηνκοινωνική απομόνωση ή τις ανθρώπινες του σχέσεις και βέβαια κάποιοι ασθενείς έχουν να διαχειριστούν ένα συνδυασμό όλων.
Κάτι που, ευτυχώς, δεν έχουν να σκεφτούν οι ασθενείς με καρκίνο μαστού ή μεταστατικό καρκίνο μαστού, είναι η οικονομική επιβάρυνση. Η πλειοψηφία των ασθενών δεν έχουν κάποιες πρόσθετες ιατρικές δαπάνες και «απολαμβάνουν» πολύ καλής ποιότητας ιατρικές υπηρεσίες στα ογκολογικά κέντρα και κλινικές.
«ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΗΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ»
Ποιες προκλήσεις είχες να αντιμετωπίσεις, ώστε να καταφέρεις να κρατήσεις την ψυχική σου ισορροπία;
Μέσα από την εμπειρία μου, γνώρισα τον εαυτό μου καλύτερα. Δίνω βαρύτητα εκεί που νιώθω και όχι εκεί που είναι το προφανές. Η μεγαλύτερη πρόκληση όμως για την ψυχική μου ισορροπία είναι η συμφιλίωση. Συμφιλιώθηκα με τα ιατρικά μου δεδομένα, με στις ασταμάτητες θεραπείες, με την προετοιμασία για μια ενδεχόμενη νέα διάγνωση. Συμφιλιώθηκα και αποδέκτηκα το δικό μου «για πάντα».
Τι σου δίνει δύναμη, ώστε να συνεχίζεις την καθημερινή μάχη και ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε άλλες γυναίκες που μπορεί να ζουν παρόμοια κατάσταση;
Σίγουρα δύναμη παίρνω από το παιδί μου γιατί είναι το κίνητρό μου να προχωράω και να τον καμαρώνω. Αυτό πιστεύω είναι ένα μητρικό ένστικτο που ενεργοποιείται. Γενικότερα όμως έχω μεγάλη δίψα για τη ζωή. Παίρνω δύναμη από την οικογένεια και τους φίλους μου, αντλώντας ενέργεια και θετική αύρα από μικρές στιγμές. Κάθε μέρα είναι μια νέα ευκαιρία για χαρά και ευγνωμοσύνη.
Για όσους ασθενείς ζουν με μεταστατικό καρκίνο του μαστού, θα ήθελα να πω ότι δεν είναι μόνοι. Ο δρόμος μπορεί να είναι δύσκολος και γεμάτος προκλήσεις, αλλά η δύναμη που υπάρχει μέσα μας είναι μεγαλύτερη από ότι μπορούμε να φανταστούμε. Επιτρέπεται να νιώσουμε διάφορα συναισθήματα γιατί είναι μέρος της διαδικασίας. Κρατάμε τα θετικά για να τροφοδοτούμε την ψυχολογία μας να συνεχίσει.
Εύχομαι καμία να μην καλείται να το διαχειριστεί μόνη της, γιατί φοβάται να το πει είτε στην οικογένειά της, είτε στους φίλους της, είτε στον εργοδότη της. Ο μεταστατικός καρκίνος του μαστού ας βγει από τις κλειστές πόρτες και ακουστούν οι ιστορίες μας, δυνατά και καθαρά. Χωρίς να ντρεπόμαστε να πούμε τη λέξη «μετάσταση».
«ΔΕΝ ΖΗΤΑΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΤΟ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΜΑΣ»
Σε πρόσφατες δηλώσεις σου, μίλησες για την ανάγκη περισσότερης έρευνας και πολιτικών που επικεντρώνονται στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με μεταστατικό καρκίνο. Ποια πιστεύεις ότι είναι τα πιο κρίσιμα σημεία στα οποία πρέπει να δοθεί προτεραιότητα από τις αρμόδιες αρχές;
Σίγουρα έχουν γίνει πολλά βήματα και όπως είπα, οι ασθενείς λαμβάνουν δωρεάν περίθαλψη και ψηλού επιπέδου ιατρικές υπηρεσίες στην Κύπρο, κάτι που δεν είναι δεδομένο για άλλες χώρες. Το θέμα της έρευνας για καταγραφή των δεδομένων των ασθενών με μεταστατικό καρκίνο του μαστού, μπαίνει ψηλά στις προτεραιότητες τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και σε τοπικό γιατί θα βοηθήσει τις επόμενες γενιές να έχουν καλύτερη πρόληψη και πιο εξατομικευμένη θεραπεία.
Τα σημεία που θεωρώ ότι έχουν περιθώρια βελτίωσηςκαι είμαι σίγουρη ότι με την εκστρατεία της EuropaDonna Κύπρου θα ενεργοποιηθούν, στηρίζονται στην μείωση της ανισότητας. Δεν φτάνει μόνο η χορήγηση φαρμάκων που θα επικεντρώνονται στην επιβίωσή μας. Υπάρχει ανάγκη και για βελτίωση της ποιότητας ζωής μας γιατί συνδέεται και με την πορεία της υγείας μας.
Η φροντίδα της ψυχικής μας υγείας θα μπορούσε να ρυθμίζεται με περισσότερες παροχές, όποτε κάποια κοπέλα το έχει ανάγκη. Η προστασία των δικαιωμάτων μας στον εργασιακό χώρο δεν είναι κάτι που θα πρέπει να τυγχάνει διαπραγμάτευσης με τους εργοδότες. Αρκετές από εμάς εξακολουθούμε να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας, ακόμη και όταν υποβαλλόμαστε σε θεραπεία. Αν όμως για κάποιο χρονικό διάστημα κάποια κοπέλα αδυνατεί να εργαστεί, να μπορεί να έχει κάποιες διευκολύνσεις.
Ως γυναίκες που ζούμε με μεταστατικό καρκίνο του μαστού, χρειαζόμαστε την ενσυναίσθηση της κοινωνίας, όχι τη συμπάθεια. Δεν ζητάμε τον οίκτο αλλά την κατανόηση της κοινωνίας και του κύκλου μας.
Πηγή φωτογραφίας: Fb Άννα Κυθραιώτου
