Ο Γιώργος Θεοφάνους είναι ένας από τους κορυφαίους συνθέτες, στιχουργούς, μουσικούς και συγγραφείς. Ένα αστείρευτο ταλέντο, ένας καλλιτέχνης παλιάς κοπής, ένας άνθρωπος λαμπερός. Ένας λόρδος στον τρόπο που προσεγγίζει τη μουσική, ένας τζέντλεμαν στο άγγιγμα των πλήκτρων του πιάνου. Παθιασμένος με τις νότες και τις συγχορδίες! Ένας άνθρωπος με μεγάλη πίστη, αγάπη στην οικογένεια, λίγους και καλούς φίλους, ξεχωρίζει σε ένα περιβάλλον που διαθέτει πολύ λάμψη και λίγη ουσία. Μας μιλάει για όλα εκείνα που αγαπά, τις συνεργασίες που τον σημάδεψαν, αλλά και τα σημαντικά στη ζωή του.
Πιστεύεις ότι η τηλεόραση είναι βοηθητική ως προς την εξωστρέφεια ενός καλλιτέχνη, αλλά και την επαγγελματική του υπόσταση;
Όλα τα φορμάτ τα οποία έχουν παίκτες, που είναι γνωστοί στο χώρο τους -είτε αυτό το φορμάτ έχει να κάνει με χορό είτε με τη μουσική και το τραγούδι, ακόμα και με τα αθλήματα π.χ. «Survivor»- σίγουρα δίνουν την ευκαιρία σε κάποιον άνθρωπο να δείξει κάποιες δυνατότητες. Αν κάποιος έχει ένα ταλέντο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει, πού είναι το κακό; Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που ήταν λιγότερο γνωστοί ή πολύ γνωστοί, πήραν μέρος σε ένα παιχνίδι και ξεκίνησαν να κάνουν άλλη καριέρα μετά. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στο μυαλό μου. Μία από αυτούς είναι ένας πολύ φωτεινός άνθρωπος, με μεγάλη καρδιά, εξαιρετικό ταλέντο, η οποία βρισκόταν σε ένα μικρό κανάλι, έφτασε στον τελικό του πρώτου «J2US» και τώρα μεσουρανεί ως παρουσιάστρια και μάλιστα πολύ πετυχημένη: η Μαρία Μπεκατώρου!
Τι είναι αυτό που δεν αντέχεις στην ελληνική και ξένη μουσική σκηνή;
Δεν αντέχω τις βρισιές. Αλήθεια. Έχω το τραγούδι πιο ψηλά από αυτό το επίπεδο του στίχου που κυκλοφορεί στα ξένα και στα ελληνικά τραγούδια. Να μου πεις τι σε ενοχλεί στα ελληνικά; Μεγάλωσα σε μια γενιά με τραγούδια μεγάλων δημιουργών συνθετών, οι οποίοι μελοποίησαν τους σπουδαίους ποιητές μας. Τους νομπελίστες ή όχι, αλλά τους παγκοσμίως γνωστούς Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Καβάφη, Γκάτσο, Ελευθερίου, Λευτέρη Παπαδόπουλο και πολλούς άλλους. Αυτοί οι «συνάδελφοι», αν γεννιόνταν σήμερα, δεν νομίζω να έγραφαν ποτέ «Αυτή η κ#λ@ρ@ είναι σαν καρδιά…». Δεν τα βάζω με το παιδί που έγραψε τον συγκεκριμένο στοίχο, προς Θεού! Υπάρχουν πολλοί που γράφουν έτσι. Πάντα υπήρχαν. Το κακό είναι ότι η σημερινή νεολαία, και μιλάω και για τα παιδιά μου, γαλουχείται με αυτό το επίπεδο. Υπάρχουν συγκροτήματα και δημιουργοί ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν να πουν πολύ σημαντικά πράγματα, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα. Αλλά υπάρχουν και πολλοί που λένε σκουπίδια. Το ίδιο συμβαίνει και στο λαϊκό τραγούδι ή στο ποπ. Ευθύνη έχει ο ακροατής, αυτός που πηγαίνει σε συναυλίες για να ακούσει και, βεβαίως, πληρώνει. Γιατί έτσι κρατά ζωντανό αυτόν που τα γράφει. Έχει το δικαίωμα αυτό. Όπως ο ψηφοφόρος που παρασύρεται και ψηφίζει κάτι που είναι μόδα. Είτε γιατί οι προηγούμενοι έκαναν το ίδιο είτε γιατί κάνει πλάκα έτσι, για να είναι αντίθετος προς τους άλλους.
Πιστεύεις ότι η ραπ-τραπ και όλα τα νέα είδη μουσικής που εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα έχουν μέλλον ή είναι βεγγαλικά;
Νομίζω ότι απάντησα ήδη. Θα εμφανίζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι να τα στηρίζουν. Κοίτα τι έγινε με το λαϊκό τραγούδι. Σταμάτησαν να το παίζουν τα ραδιόφωνα και τα κέντρα διασκέδασης από εξαήμερα δουλεύουν μόνο μία μέρα την βδομάδα, ή, το πολύ δύο με το ζόρι. Οι τραγουδιστές παρασύρονται από αυτό, λένε τραγούδια τα οποία είναι μικρής διάρκειας, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η βαλίτσα των τραγουδιών τους που ενδιέφερε τους παλιούς ή τι θα αφήσουν πίσω τους, ούτε η υστεροφημία τους.
Έχω συνεργαστεί με πάνω από 60 τραγουδιστές και έχω γράψει πάνω από 1.000 τραγούδια. Αλλά ακόμα είμαι μικρός. Είμαι στην αρχή. Αυτό αισθάνομαι κάθε μέρα που ξυπνάω και γράφω.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης και ποιος συνθέτης είναι πρότυπο για εσένα;
Ευτυχώς, μεγάλωσα με πρότυπα δημιουργών που είχα και την τύχη πολλούς απ’ αυτούς να τους γνωρίσω από κοντά και να γίνουν μια μεγάλη αγκαλιά για μένα. Για παράδειγμα, όταν ήρθα στην Ελλάδα και πήγα ως ενορχηστρωτής και συνθέτης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Είχα τη στήριξη του Γιώργου Κατσαρού, του Κώστα Κλάββα, λίγο αργότερα του Μίμη Πλέσσα όταν ήρθα στην Αθήνα και ξεκίνησα δισκογραφία, του Γιώργου Χατζηνάσιου, του Διονύση Σαββόπουλου, του Γιάννη Σπανού, του συμπατριώτη μου Μάριου Τόκα, του Αντώνη Βαρδή και άλλων. Είχα τη στήριξη των μουσικών παραγωγών στις εταιρίες, του Φίλιππου Παπαθεοδώρου, του Αχιλλέα Θεοφίλου, του Γιώργου Μακράκη, του Θύμιου Παπαδόπουλου, του Ηλία Μπενέτου και πολλών άλλων. Μετά ήρθαν οι συνεργασίες μου με την παλαιότερη γενιά. Ηχογραφήσαμε με τη Νανά Μούσχουρη, με τον Γιώργο Νταλάρα, τη Μαρινέλλα, τον Πάριο, τη Γλυκερία, τον Μανώλη Μητσιά, την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Πασχάλη Τερζή, τη Χαρούλα Αλεξίου, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, την Ελένη Δήμου, τον Βασίλη Καρρά, την Άντζελα Δημητρίου και άλλων. Και μετά, τους καλούς της δικής μου γενιάς: τους Αντώνη Ρέμο, Γιάννη Πλούταρχο, Δέσποινα Βανδή, Κώστα Μακεδόνα, Πέγκυ Ζήνα, Μελίνα Ασλανίδου, Νατάσα Θεοδωρίδου, Χρήστο Δάντη, Ευρυδίκη, Μαντώ, Σάκης Ρουβά, αλλά και πολλούς άλλους. Και μετά ακολούθησε η επόμενη γενιά, ο Κωνσταντίνος Αργυρός, η Πάολα, ο Κώστας Καραφώτης, ο περσινός νικητής του «X Factor», Γιάννης Γρόσης. Έχω συνεργαστεί με πάνω από 60 τραγουδιστές και έχω γράψει πάνω από 1.000 τραγούδια. Αλλά ακόμα είμαι μικρός. Είμαι στην αρχή. Αυτό αισθάνομαι κάθε μέρα που ξυπνάω και γράφω. Όπως εκείνο το σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι που μου έγραψε, όταν πήγα στην Κύπρο, τότε μαθητής ακόμα, να τον δω στο καμαρίνι: «Κάθε μέρα, η μηχανή θέλει βενζίνη», μου είπε και μου έγραψε ένα σημείωμα να συνεχίσω αυτό που κάνω. Ήμουν 15 χρόνων. Μετά τον συνάντησα σε μια εκδήλωση στην Αθήνα. Συγκινήθηκα τόσο πολύ με τα λόγια του. Με γνώρισε σε αυτόν ο «μουσικός μου πατέρας», Μάκης Μάτσας, το 1992 και μου εκθείαζε το τραγούδι μου «Αισθήσεις», το οποίο είχα γράψει για τη Μαντώ. Ο πρώτος μου χρυσός δίσκος.
Πού έχεις πίστη και τι σε κάνει να δημιουργείς και να συνθέτεις τις επιτυχίες σου;
Η πίστη μου είναι πάντα στον Θεό. Πέφτω, σηκώνομαι ξανά, γιατί πιστεύω ότι ναι μεν μου έδωσε ένα ταλέντο, άλλα δεν το άφησα χωρίς να το οργώσω, προκειμένου να φυτρώσει, να κάνει κλαδιά και φρούτα. Το συντηρώ, για να βγάζει καλές σοδειές. Σπούδασα από μικρός σε ωδεία και μετά στο πανεπιστήμιο. Λέω κι ένα μπράβο στον εαυτό μου. Δεν είναι κακό. Είναι απαραίτητο. Και λέω μπράβο σε μένα, είτε διευθύνω μια μεγάλη ορχήστρα στην Eurovision είτε στο Μέγαρο Μουσικής με το ορατόριο της Παναγίας είτε στο Ηρώδειο που βρέθηκα πρώτη φορά στα 40 μου με μελοποιημένη κυπριακή ποίηση και 10 χρονιά μετά στα τρία πιάνα, με τους δασκάλους μου Μίμη Πλέσσα και Γιώργο Χατζηνάσιο. Είτε ακόμη στο Καλλιμάρμαρο, με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ για τον «Ύμνο για τον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας», με μουσική μου, είτε παίζω σε μια μουσική σκηνή είτε σε ένα κέντρο για 1.000 ή 100 άτομα είτε μόνος στο πιάνο σπίτι μου.
Η οικογένειά μου, με αρχηγό τη γυναίκα μου. Εκείνη έχει τη μεγαλύτερη ισορροπία από όλους μας, πιστεύω, και μας κρατάει δεμένους τόσα χρόνια. Είμαι πολύ τυχερός με τη Βίλλυ. Είναι παιδί όταν πρέπει να είναι παιδί και είναι κυρία όταν πρέπει είναι κυρία, σύντροφος, μάνα. Είναι η ψυχή της οικογένειας, η μητέρα. Όπως και η δύναμη της ψυχής μας έρχεται από τη μεγαλύτερη μητέρα όλων: την Παναγία μας.
Έχεις συνεργαστεί με τραγουδιστές απλώς και μόνο για οικονομικό όφελος;
Είμαι λίγο κακομαθημένος σε αυτό. Συνεργάστηκα μόνο με ανθρώπους που ήθελα. Δεν έκανα τίποτα με το ζόρι, είτε ήταν για να μελοποιήσω ένα ποίημα, το οποίο μπορεί να μην άκουγε κανένας στο τέλος και να ήταν για μια παράσταση, είτε ήταν ένα χορευτικό λαϊκό τραγούδι το οποίο ξεσήκωνε τον κόσμο. Κι αν διάλεγα, θα έκανα ξανά ακριβώς την ίδια πορεία, τα ίδια λάθη και τα ίδια σωστά.
Πρέπει να υπάρχει εκτίμηση και θαυμασμός για να είναι άρτιο το αποτέλεσμα;
Κοίταξε, δεν μπορεί κάποιος να είναι ικανοποιημένος σε όλους τους τομείς, σε καμιά δουλειά. Αλλά δεν κράτησα φιλίες πολλές από τον καλλιτεχνικό χώρο, ούτε καν και με συνεργάτες μου, οι οποίοι έγραψαν στίχους και τους μελοποίησα. Έχω λίγους ανθρώπους γύρω μου, αλλά για πάρα πολλά χρόνια.
Είσαι από τους κορυφαίους συνθέτες. Τι σε έχει μάθει αυτή η δουλειά;
Κάθε μέρα είναι αγώνας, όπως σε κάθε δουλειά. Ο Αίσωπος είχε δίκιο. Όποιος επαναπαύεται στο ταλέντο του και λέει το έχω, σίγουρα θα χάσει από τη χελώνα. Γιατί η χελώνα είναι πειθαρχημένη και σιγά σιγά θα φτάσει στο τέρμα και θα νικήσει.
Από την αρχή την καριέρας σου μέχρι σήμερα ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που δοκιμάστηκες και ποια η πιο όμορφη και μοναδική;
Δοκιμάζομαι κάθε φορά, σε κάθε συνεργασία. Είπαμε, δεν θα γίνουμε και οι καλύτεροι φίλοι με τους τραγουδιστές. Πρέπει, όμως, για όσο διάστημα συνεργαζόμαστε, να έχουμε αλληλοεκτίμηση και σεβασμό. Όταν γράφω στο στούντιο, είτε βρίσκεται η Μαρινέλλα στο μικρόφωνο είτε μια γνωστή τραγουδίστρια, εγώ τις αντιμετωπίζω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ισάξια.
Τι πρέπει να έχει ένα τραγούδι για να αγαπηθεί από τον κόσμο;
Μακάρι να ξέραμε τη συνταγή. Το σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες έχουμε πολύ δυνατά συναισθήματα στα τραγούδια μας. Η γλώσσα μας είναι τέτοια που μας βοηθάει. Καταπιέζουμε αυτά τα συναισθήματα, αλλά βρίσκουμε τρόπο μέσα από τη μουσική και τους στίχους πολλές φορές να τα εκφράσουμε. Αυτό κάνει ένα τραγούδι επιτυχία, να συντονίζει, δηλαδή, τον κόσμο.
Τι φέρνει ισορροπία στην ζωή σου;
Η οικογένειά μου, με αρχηγό τη γυναίκα μου. Εκείνη έχει τη μεγαλύτερη ισορροπία από όλους μας, πιστεύω, και μας κρατάει δεμένους τόσα χρόνια. Είμαι πολύ τυχερός με τη Βίλλυ. Είναι παιδί όταν πρέπει να είναι παιδί και είναι κυρία όταν πρέπει είναι κυρία, σύντροφος, μάνα. Είναι η ψυχή της οικογένειας, η μητέρα. Όπως και η δύναμη της ψυχής μας έρχεται από τη μεγαλύτερη μητέρα όλων: την Παναγία μας.
Πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας, η φιλία, η πίστη για σένα;
Σημαντικός είναι ο έρωτας και πρέπει να κρατιέται ζωντανός. Σημαντική είναι η φιλία με λίγους ανθρώπους και καλούς. Χωρίς πίστη δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Νομίζουμε ότι κάνουμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουμε τίποτα. Αναγκαία είναι η πίστη στον Θεό, λοιπόν.
Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που θεωρείς ακαταμάχητα και εκείνα που δεν είναι και τόσο θελκτικά.
Μάλλον αυτό πρέπει να ρωτήσεις τη γυναίκα μου ή τους φίλους μου.
Μελλοντικά, πώς βλέπεις τη ζωή σου;
Διάβασα κάπου κάτι πολύ όμορφο και μου έμεινε στο μυαλό χαραγμένο. Τώρα ζω το παρελθόν του μέλλοντος. Οπότε, αν τώρα φτιάχνω ωραίες αναμνήσεις για να έχω μετά, μαθαίνω να ζω στο εδώ και τώρα όσο καλύτερα μπορώ.
Τι είναι αυτό που δεν αντέχεις να χάσεις;
Το χιούμορ μου. Αλήθεια. Δεν μπορώ τους μίζερους, τους γκρινιάρηδες ανθρώπους.
Εάν έπρεπε να βάλεις έναν τίτλο στη ζωή σου, ποιος θα ήταν αυτός;
Στα υπόγεια είναι η θέα. Μέσα στην καρδιά. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν εκεί. Στην αγάπη.
Τα παιδιά και η σύζυγός σου είναι οι σταθερές στη ζωή σου. Ποιες είναι οι βασικές αρχές που διέπουν την οικογένειά σας;
Είμαστε μια κλασική, ελληνική οικογένεια. Δυστυχώς, χωρίς παππούδες και γιαγιάδες και από τις δύο πλευρές, αλλά κρατάμε γερά τους θείους και τις θείες, τα ξαδέλφια των παιδιών μας. Έχουμε συνεχή επαφή και με κάθε ευκαιρία βρισκόμαστε από κοντά. Εμείς, ως οικογένεια, τρώμε σχεδόν κάθε μέρα το μεσημέρι μαζί, ο καθένας έχει το χώρο του, αλλά είναι για μένα βασικό να γνωρίζουν τα παιδιά ότι υπάρχει ο κοινός τόπος και ο χρόνος για να είμαστε ουσιαστικά όλοι μαζί και όχι τυπικά.
Νιώθεις τυχερός;
Πάντα!
Υπάρχει κάτι που λείπει από τη ζωή σου;
Είχα γράψει ένα τραγούδι στη Μαρινέλλα, στο δίσκο «Τίποτα δεν γίνεται τυχαία». Ένα τραγούδι που είπε μαζί με τον Κώστα Μακεδόνα. Που έλεγε «πάντα κάτι μας λείπει/πάντα κάτι δεν είναι αρκετό, και τότε μπαίνει η λύπη/όταν βρει το παράθυρο ανοιχτό». Δεν μου λείπει τίποτα. Προφανώς και όσα δεν κατάφερα να κάνω στη ζωή μου είναι γιατί μάλλον δεν τα ήθελα πολύ!
