Λίγοι είναι οι designers, που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν αψηφώντας τις τάσεις και τις προσταγές της βιομηχανίας της μόδας. Ένας από αυτούς ήταν και ο Issey Miyake, ο οποίος κατάφερε να βάλει την Ιαπωνία στον παγκόσμιο χάρτη της μόδας.
Η είδηση του θανάτου του, βύθισε σε θλίψη ολόκληρο τον κόσμο της μόδας. Ωστόσο, ο ίδιος φρόντισε πριν φύγει, να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του με πάνω από μισό αιώνα δουλειάς.
Ο Issey Miyake, γεννήθηκε στη Χιροσίμα το 1938. Σε ηλικία 10 ετών, έχασε την μητέρα εξαιτίας της ακτινοβολίας που επήλθε από την ατομική βόμβα που έριξαν στην πόλη οι Αμερικάνοι. Ο σχεδιαστής δεν θέλησε να μιλήσει πότε για αυτή την τραυματική εμπειρία, είχε κάνει μόνο μια αναφορά για το συμβάν στην εφημερίδα New York Times σημειώνοντας πως δεν ήθελε να χαρακτηριστεί ως «ο σχεδιαστής που επέζησε» από τη βόμβα.
Σπούδασε γραφίστας, στο Tama Art University ενώ το 1965 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου και φοίτησε στη διάσημη σχολή ραπτικής L’Ecole de la Chambre Syndicale de la Couture Parisienne. Στη συνέχεια, εργάστηκε με διάσημους σχεδιαστές όπως Guy Laroche και Hubert de Givenchy.
Το 1970 ίδρυσε το Miyake Design Studio στο Τόκιο και αμέσως μετά άνοιξε την πρώτη του μπουτίκ στο Παρίσι. Η δουλεία του «πάντρευε» την τεχνολογία με την ιαπωνική παράδοση με τον ίδιο να πρωτοπορεί όσον αφορά τα υλικά που χρησιμοποιούσε. Ο Miyake πειραματιζόταν με υλικά όπως πλαστικό, μεταλλικό σύρμα, ακόμη και με βιοτεχνικό ιαπωνικό χαρτί.
Μέσα σε μια δεκαετία, κατάφερε το όνομα του να γίνει γνωστό ανά το παγκόσμιο κι όχι μόνο για τις συλλογές ρούχων του αλλά και για τα αρώματα του. Στόχος του όπως δήλωνε στις συνεντεύξεις του ήταν να «σπάσει» τα καθιερωμένα καλούπια της ανδρικής και της γυναικείας ενδυμασίας και μέσα από την πορεία του, τα κατάφερε.
«Έπαιξε» με τις σιλουέτες, σχεδιάζοντας κομμάτια που έδιναν απόλυτη ελευθερία κινήσεων ενώ παράλληλα έγινε διάσημος για το θρυλικό πλισέ του που δεν τσαλακώνεται ποτέ. Ανάμεσα στους οπαδούς της δουλειάς του και ο Steve Jobs, o οποίος επέλεγε τα turtleneck μπλουζάκια του από τον Issey Miyake.
To 2006 έλαβε το βραβείο Kyotoprize των Τεχνών και της Φιλοσοφίας και ανάμεσα σε αλλά ανέφερε πως μεταξύ άλλων, πως όταν στο Παρίσι συστηνόταν ως «σχεδιαστής μόδας», του ανταπαντούσαν ότι τον θεωρούσαν «δημιουργό ραπτικής».
