Η Ιωάννα Παλιοσπύρου άνοιξε την καρδιά της στην Κατερίνα Καινούργιου και μίλησε μεταξύ άλλων για το στήριγμά της στο νοσοκομείο, τον 40χρονο άνδρα , αλλά και τη γνωριμία με την δράστιδα.
“Το στήριγμά μου είναι η μαμά μου στο νοσοκομείο. Τις πρώτες, που το μόνο που θυμάμαι ήταν πόνος και απελπισία, με έπαιρνε αγκαλιά και μου έλεγε όλα θα πάνε καλά. Την πίστεψα και στηρίχθηκα πάνω στη δύναμη της μαμάς μου κι βρήκα τη δύναμη να το αντιμετωπίσω όλο αυτό.
Πριν την επίθεση ήταν όλα πολύ φυσιολογικά. Δεν είχα την αίσθηση ότι θα συμβεί κάτι κακό. Ένα όμορφο πρωινό.
Η ποσότητα ήταν πολύ μεγάλη, που οι τραυματισμοί που έχω είναι σε όλο τον κορμό, στα χέρια, στα άκρα, στο πρόσωπο και το λαιμό. Τα πόδια μου είναι τραυματισμένα, καθώς από εκεί πήραν δέρμα για να μου καλύψουν τα υπόλοιπα τραύματα. Ανέπαφη είμαι από τις γάμπες και κάτω. Είμαι σε δεύτερη φάση αποκατάστασης, έχει τελειώσει η πρώτη φάση των βασικών χειρουργείων. Αυτή την περίοδο ο οργανισμός ξεκουράζεται. Επιβάλλεται να κάνω κάποιες καθημερινές θεραπείες των μοσχευμάτων… Ο ρόλος της μάσκας είναι θεραπευτικός, όχι να κρύβει την όψη μου”, είπε αρχικά η Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Όσον αφορά τις σχέσεις με τον 40χρονο και την δράστιδα η Ιωάννα ανέφερε:
“Καλό θα είναι να εξετάζουμε αυτά που δηλώνουμε, γιατί η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή και πρέπει να ελέγχουμε τη βαρύτητα του λόγου μας. Θέλω ο 40χρονος να έρθει στο δικαστήριο και να πει ότι ξέρει, για να βοηθήσει να διαλευκανθεί η υπόθεση. Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχω συναντήσει ποτέ, δεν είχα καμία σχέση μαζί του και είναι άσχημο να μιλάμε για ερωτική αντιζηλία. Δεν υπήρχε καμία σχέση δική μου με αυτόν τον άνθρωπο. Πέρα της συνομιλίας στο Facebook, δεν υπήρχε άλλη επαφή. Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ, δεν ξέρω την όψη και τη φυσιογνωμία του. Δεν έχει κάνει καμία κίνηση να επικοινωνήσει μαζί μου, ούτε κάποιος από την
πλευρά του. Δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν από τους δύο. Όλα τα μηνύματα ήρθαν από τις άλλε πλευρές προς εμένα. Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιο λόγο έχω εμπλακεί σε αυτή την ιστορία.
Η μόνη επαφή που ήταν μια φορά τον χρόνο ή μία φορά κάθε δύο χρόνια σε κάποιο φιλικό σπίτι, σε μια γιορτή και εκεί ανταλλάζαμε κάποια κουβέντα. Ούτε ήμασταν φίλες, ούτε βγαίναμε έξω. Μια τυπική κοινωνική συναναστροφή”.
