Η Γιάννα Ζιάννη είναι η νέα φίλη της Μαρίνας στα Γιάννενα, μια γυναίκα εξίσου πονεμένη, αλλά δυναμική, που δεν το βάζει κάτω. Η ίδια μάς μιλά για τη σχέση της Αργυρούς με τον Σταύρο, που θα ενώσει τις δύο οικογένειες, αλλά και για το ρόλο της στο «Σασμό», τη σειρά που φέτος αποτελούσε και τηλεοπτική της επιλογή.
Από τη Μαρία Ανδρέου
Πώς σας έγινε η πρόταση για να λάβετε μέρος στο «Σασμό»;
Πολύ ξαφνικά και πολύ ωραία, καθώς τη σειρά την παρακολουθούσα φανατικά και δεν περίμενα ότι θα γινόμουν μέρος της. Το ρόλο της κυρίας Δέσποινας, που έχασε τον 26χρόνο γιο της, τον Πέτρο, σε τροχαίο με τη μηχανή του, ήταν να τον υποδυθεί αρχικά η αξιόλογη συνάδελφος Ντίνα Μιχαηλίδου, η οποία όμως για λόγους υγείας δεν μπόρεσε να ενταχθεί εγκαίρως στα γυρίσματα και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έπεσε το δικό μου όνομα στο τραπέζι.
Είπα αμέσως το «ναι». Δυστυχώς δεν ταξίδεψα στα Γιάννενα, οι σκηνές μου με όλο το καστ είναι γυρισμένες στην Αττική, ακόμα και αυτές που με βλέπετε στο νεκροταφείο με τη Μαρίνα. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που μετά τις σειρές «Ευτυχισμένοι μαζί», «Παρθένα ζωή», «Κάτω Παρτάλι» και «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», μου δίνεται και ένας δραματικός ρόλος.
Μιας που είπατε τη λέξη «δράμα», τι είδους γυναίκα είναι η ηρωίδα σας, η Δέσποινα;
Για μένα η Δέσποινα είναι η «μάνα κουράγιο»! Σύμφωνα με τις υποδείξεις των σεναριογράφων της σειράς και του σκηνοθέτη Κώστα Κωστόπουλου, η Δέσποινα μπορεί να έχασε το παιδί της, αλλά δεν πέφτει κάτω, καθώς τώρα πρέπει να φροντίσει τα ανίψια της, που έχουν μπλέξει με τοκογλύφους λόγω του τζόγου. Το πένθος δεν την καθηλώνει, γιατί έχει και άλλους ανθρώπους να συνδράμει. Ο τζόγος είναι μεγάλη αρρώστια, είναι εθισμός και ο εθισμός, μαζί με το πάθος φέρνει την καταστροφή.
Η σχέση του Βαγγέλη με τη Δέσποινα δεν μπορεί να φτάσει στα όρια, γιατί είναι θεία του. Μια μάνα θα απειλήσει τα παιδιά της, θα φωνάξει, θα ουρλιάξει. Έχει κάθε δικαίωμα, γιατί μαζί τους τη συνδέει ο ομφάλιος λώρος. Ως θεία, λοιπόν, η Δέσποινα προσεγγίζει τον Βαγγέλη με ζεστασιά και τρυφερότητα, προκειμένου να τον φέρει στο ίσιο δρόμο χωρίς να της εναντιωθεί.
Πέφτει επάνω του με τα μούτρα, συντρέχει τον αδύναμο ψυχικά, αυτόν που έχει το πρόβλημα, ώστε να τον σώσει. Με τον Σταύρο έχει άλλη τακτική. Τον υποστηρίζει ηθικά, του τονώνει την αυτοπεποίθηση για να προχωρήσει τη ζωή του, να ερωτευτεί, να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Μέσα από τα ανίψια της περιμένει πλέον χαρές, εγγόνια, μέλλον.
Παρά τον πόνο της, έχει απόθεμα αγάπης για να αγκαλιάσει και να βοηθήσει τη Μαρίνα…
Έτσι είναι. Η Δέσποινα ταυτίζεται με τη Μαρίνα όταν τη βλέπει στον τάφο του γιου της, να κλαίει το δικό της Πετρή, κι επειδή σηκώνουν και οι δυο τον ίδιο σταυρό, η επικοινωνία τους είναι εύκολη, ακόμα και με τα μάτια. Η Μαρία Πρωτόπαππα είναι θαυμάσια ηθοποιός. Πρόσφατα είδα και τη σκηνοθεσία που έκανε στην «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ στο Υπόγειο του Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», το πώς έχει αποδώσει το δίκαιο και το τι συμβολίζει η Αντιγόνη απέναντι στην εξουσία, και την εκτίμησα ακόμα πιο πολύ. Είναι σπουδαία καλλιτέχνις.
Το πένθος ξεπερνιέται ποτέ;
Το πένθος είναι μια ολόκληρη συναισθηματική διαδικασία. Εγώ έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά και απότομα μπροστά στα μάτια μου και αυτή η σκηνή έχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Το να φεύγει πρώτα ο γονιός είναι το φυσικό και επόμενο, θα μου πείτε, αλλά η απώλεια, το κενό, δεν αναπληρώνεται, σου λείπει η φυσική παρουσία, το χάδι, η φωνή. Βέβαια, στην ηρωίδα μου συμβαίνει το πιο τραγικό σύμφωνα και με την αρχαία δραματουργία. Να θάβει η μάνα το παιδί είναι αφύσικο. Ο Πέτρος της Δέσποινας χάθηκε βίαια, σκοτώθηκε με τη μηχανή του στο δρόμο.
Όταν έπαιζα τη σκηνή με το λευκό φέρετρο, στην κηδεία, θυμήθηκα την παράσταση «Τρωάδες» του συζύγου μου, σκηνοθέτη και ηθοποιού Τάσου Αλατζά, στο θέατρο Σταθμός, όπου υποδυόμουν την Ανδρομάχη. Της Ανδρομάχης της έριξαν το παιδί από τα τείχη της Τροίας για να μην υπάρχει διάδοχος μετά τον Έκτορα. Επειδή έχω κι εγώ δύο παιδιά, τότε είχα συγκλονιστεί αναλογιζόμενη τα συναισθήματά της. Να κουβαλάς εννέα μήνες ένα παιδί στην κοιλιά σου και να το βλέπεις να σκοτώνεται. Η Μαρίνα σε μια σκηνή λέει εύστοχα «η ζωή έρχεται και μαλακώνει τον πόνο του πένθους». Ο πόνος αλλάζει και με τον καιρό παίρνει άλλη μορφή, αλλά και να κλείσει η πληγή, το τραύμα μένει.
ΠΗΓΗ: 7ΜΕΡΕΣΤV
Πρώτη δημοσίευση στο Hello Magazine
